این سومین و آخرین قسمت بررسی دوربین های سوپر زوم می باشد در این قسمت با نگاهی به خروجی های این دوربین ها در شرایط گوناگون در رابطه با انتخاب هر یک از آنها تصمیم می گیریم. با ما همراه شوید.
اینک که با مشخصات یک به یک دوربین های حاضر در این رقابت بطور کامل آشنا گردیدیم نوبت به آغاز مقایسه آنها در یک رقابت رخ به رخ است در این قسمت سه تست مقایسه ای بروی این دوربین ها صورت می گیرد که شامل عکاسی در محیط های داخلی، مقایسه لرزش گیر دست و عکاسی در محیط های خارجی در حالت های نوری مختلف است. اشاره به موارد زیر در رابطه با شرایط این تست ها ضروری ست:
-تمامی تصاویر این قسمت از یک نقطه و بروی یک سه پایه ثابت گرفته شده است و زوم دوربین ها کاملا نزدیک به یکدیگر هستند
-تنظیم White Balance در تمامی دوربین ها بصورت دستی صورت می گیرد
-گشودگی دیافراگم در تمامی مدل ها بروی حالت متوسط F5.0 تنظیم شده است
-عدد ISO در پائین ترین حالت ممکن انتخاب گردیده است
-نور استفاده شده در محیط های داخلی نزدیکی کاملی با نور روز دارد
الف) تست عکاسی در محیط داخلی در شرایط گوناگون:
تست های پیش رو آمایش های ساده و در عین حال فوق العاده ای هستند که با روشی سر راست عملکرد سنسورها و لنزهای مختلف موجود در دوربین های هفت گانه فوق را در قبال شرایط نوری و حساسیت های مختلف بررسی کرده و موفق ترین مدل های این رقابت را به روشنی مشخص می کند.
تست اول با پائین ترین عدد ISO آغاز می شود که این رقم برای سه دوربین Fuji S2000HD،Panasonic FZ28 و Sony H50 برابر عدد 100، برای مدل های Fuji S8100fd، Olympus SP-565UZ و Nikon P80 برابر عدد 64 و برای Canon SX10 برابر 80 است. در یک نگاه، تصاویر ایجاد شده توسط تمامی دوربین ها نسبتا یکسان است و با اینکه تقریبا اغلب آنها تصاویر رضایت بخشی ایجاد کرده اند اما بدون شک کم کیفیت ترین نمونه ها در این قسمت به هر دو مدل فوجی و Nikon P80 باز می گردد که بعلت الگوریتم خاص تصحیح نویز از کیفیت چندانی در این قسمت برخوردار نیستند. نمایش جزئیات در Sony H50 و زنده بودن رنگ ها در Panasonic FZ28 از جمله مواردی ست که در این قسمت می توان به آنها اشاره کرد. با دقت به جزئیات لبه های تصویر بهترین نتیجه از آن Canon SX10 است که پس از آن با فاصله ای اندک Olympus SP-565 و سپس Panasonic FZ28 و Sony H50 جای دارد و در این قسمت نیز ضعیف ترین نتیجه از آن دو مدل فوجی و Nikon P80 است.
دومین تست صورت گرفته بروی این هفت دوربین تست خروجی رنگ آنها ست جائیکه با استفاده از یک مدل با رنگ های متفاوت، به راحتی می توان در مورد تصاویر خروجی این دوربین ها اظهار نظر کرد. نتیجه کار همانطور که از تصاویر نیز می توان تشخیص داد بسیار شبیه به یکدیگر است و بجز مسئله تفکیک لبه ها که در تست قبلی از آن سخن گفتیم، به مورد خاص دیگری نمی توان اشاره کرد. انتخاب برترین مدل در این قسمت کار بسیار دشواری ست اما با بررسی دقیق تر و نزدیک تر تصاویر خروجی، Sony H50 از دیگر مدل ها زنده تر و شفاف تر به نظر می رسد و پس از آن Panasonic FZ28 و با فاصله نسبتا زیاد Fuji S8100 قرار گرفته است. نتایج چهار دوربین دیگر کاملا به یکدیگر شبیه است که از آن میان بهترین عنوان به Canon SX10 و بدترین نتیجه به Nikon P80 تعلق دارد.
نگفته پیداست که تمامی دوربین ها در شرایط نوری مناسب بهترین نتیجه خود را در پائین ترین عدد ISO ارائه می دهند که این موضوع در مورد دوربین های با سنسور کوچک همانند تمامی مدل های حاضر در این رقابت، بیشتر به چشم آمده و به محض افزایش عدد ISO هجوم مشهود نویز به تصاویر کاملا مشهود می باشد که برخلاف جمله های تبلیغاتی فراوان در مورد حساسیت، عملا افزایش عدد ISO نتیجه ای جر خراب شدن تدریجی تصویر و در نهایت ویران شدن آن به جای نمی گذارد در دو تست بعدی با افزایش پلکانی عدد ISO کیفیت سنسورهای موجود در این رقابت را می سنجیم.
<>
حساسیت 400 شاید حداکثر مقداری ست که برای تقریبا تمامی اعضای این گروه می توان خروجی به جای مانده را یک تصویر نرمال نامید. از جهت دیگر این عدد ISO بعلت استفاده فراوان آن برای تصویر برداری در محیط های داخلی بکمک فلش از اهمیت ویژه ای برخوردار است و خروجی بدست آمده در این حالت تا حد زیادی مسئله انتخاب برای بسیاری از افراد را به امر ساده ای بدل می کند. در اینجا بر خلاف تست قبلی که نتایج کار بسیار به یکدیگر شبیه بودند ماجرا بکلی متفاوت دنبال شده و مدل های هفت گانه ما اینک نقاب فریبنده خود را برداشته اند. مسئله مهم در این قسمت میزان تعادل بکار گرفته شده در ساختار پردازشگر دستگاه میان میزان نویز و میزان جزئیات موجود در تصویر است. بهترین نتیجه در این بخش بدون هیچ شک و شبه ای به Panasonic FZ28 و Canon SX10 تعلق دارد که هر یک به شیوه خود با حفظ جزئیات، از میزان نویز موجود در این حساسیت نیز بطرز موثری کاسته اند. مقام سوم در این رقابت مطمئنا به Fuji S2000HD تعلق دارد و دیگر دوربین این سازنده یعنی S8100fd با اندک فاصله در مقام چهارم جای می گیرد. سه مدل باقی مانده را نمی توان فوق العاده و یا حتی معمولی نامید و با اینکه تصویر ایجاد شده توسط Olympus SP-656 را همچنان می توان در ابعاد کوچکتر یک تصویر نسبتا قابل تحمل دانست اما داستان Nikon P80 و مخصوصا Sony H50 به هیچ عنوان قابل قبول نیست، جائیکه علاوه بر ویران شدن جزئیات در سوژه های با جزئیات فراوان، میزان نویز در تصویر نیز تا حد تحمل ناپذیری افزایش یافته است.
پله بعدی برای افزایش عدد ISO، حساسیت 1600 است که در مورد دوربین های حرفه ای DSLR، بهترین گزینه برای عکاسی در محیط های با نور بسیار کم و بدون فلش است که منجر به بجا گذاشتن تصاویر بسیار مناسب و قابل قبولی می گردد البته این داستان همانطور که گفتیم بعلت کوچک بودن سنسور استفاده شده در این کلاس و جریان داشتن مسابقه پیشرفت در سمت کاربر پسند اما کاملا بی اهمیت ماجرا یعنی شمارش مگاپیکسل مفهوم چندانی در مورد کلاس Compact ها که Super Zoom ها نیز در آن جای دارند نداشته و استفاده از این حساسیت عملا جز کاستن از جزئیات و افزودن به نویزهای موجود در تصویر، کارکرد دیگری ندارد. مفهوم کوچکی سنسور در این تست به شدت خود را نشان داده است و با نگاه کوتاهی به تصاویر ایجاد شده توسط این هفت رقیب، با چشم بسته نیز می توان بهترین و بدترین ماجرا را تشخیص داد. سلطان بلامنازع این تست بدون شک Panasonic FZ28 است و در رتبه دوم نیز با اینکه تصویر ایجاد شده توسط Fuji S2000 کم نویز تر به نظر می رسد اما در نمایش جزئیات باید مقام دومی را به Canon SX10 واگذار کرد. سایر مدل ها نیز هر چند در میزان افتضاح بودن با یکدیگر اندکی تفاوت دارند اما در کل هیچکدام تصویر قابل تحملی از خود به جای نگذاشته اند. مقام های چهارگانه در میان این دوربین ها به ترتیب به Sony H50 سپس با فاصله ای نچندان اندک، Olympus SP-565 و سپس Fuji S8100 و در انتها نیز فاجعه ای به نام Nikon P80 جای گرفته است. بالاتر بردن رقم ISO از 1600، در مورد دوربین های Compact چندان عاقلانه به نظر نمی رسد اما در محیط آزمایشگاهی با بردن دوربین ها به حداکثر حساسیت های خود نتایج بدست آمده در دو تست قبلی تا حدودی تکرار می گردد و بجز Panasonic SZ28 که امکان افزایش حساسیت آن وجود ندارد (چه تصمیم عاقلانه ای) در مورد سایر مدل ها بهترین نتیجه به Canon SX10 و بدترین عنوان به Olympus SP-565 تعلق دارد.
مقایسه خروجی دوربین ها در حالت RAW یکی دیگر از تست هایی ست که در این قسمت به آن می پردازیم. حالت RAW که در میان اعضای این گروه تنها در دو مدل Panasonic FZ28 و Olympus SP-565 دیده می شود فرایندی ست که در طی آن دوربین بدون آنکه بروی تصویر گرفته شده از منظره پیش رو هر گونه بهینه سازی اعمال کند، نتیجه را همانطور که به سنسور رسیده است در اختیار کاربر قرار می دهد و پس از آن بکمک نرم افزارهای حرفه ای ویرایش تصویر (همچون Adobe Camera RAW)، که دقیقا به همین منظور طراحی گردیده اند می توان تنظیمات گوناگونی همانند White Balance، افکت های رنگی، تنظیمات کاهش نویز، تنظیمات کنتراست، Sharpness و مواردی از این دست را درست همانند تنظیمات دوربین قبل از گرفتن عکس، انجام داد. حالت RAW (که البته به اشتباه فرمت RAW خوانده می شود)، یکی از اصلی ترین خصوصیت های دوربین های DSLR است که جزئی حیاتی برای تمامی عکاسان حرفه ای به حساب آمده و نشان آن در دوربین های Compact بسیار اندک و انگشت شمار است. یکی از اصلی ترین دلائل عدم استفاده از این حالت در دوربین های Compact سایز بسیار بالای تصویر در این حالت است چرا که با اعمال نگردیدن هر گونه فشرده سازی بروی نتیجه نهائی، حجم تصویر در این حالت به رقم های بالای 15 مگابایت نیز امکان افزایش دارد و از این لحاظ دوربین های نچندان پیشرفته Compact برای پروسس کردن این حجم بالا اغلب با مشکل روبرو می شوند.
عملکرد Panasonic FZ28 در مقایسه با Olympus SP-565 در این حالت نسبتا سریع تر است جائیکه تاخیر shot-to-shot این دوربین در حالت RAW در حدود 3.5 ثانیه است که این زمان برای SP-565 به 5.5 ثانیه می رسد که این موضوع همانطور که گفتیم ارتباط مستقیم با فرایند پردازش تصویر در این دو مدل دارد. تصاویر مورد بررسی در این حالت در یک وضعیت مشترک و با تنظیماتی مشابه در نرم افزار Adobe Camera RAW بدست آمده است. با اعمال تنظیمات مشابه، خروجی بدست آمده به هیچ عنوان در سطح قابل قبول و آنچه خود دوربین در حالت عادی ارائه می دهد نیست و با اینکه میزان جزئیات در این حالت بعلت عدم حضور فرایند حذف کننده نویز (که اغلب به المان های اصلی تصویر نیز ضربه می زند)، اندکی بهتر شده است اما هنوز با یک تصویر عادی فاصله فراوانی دارد که این موضوع مخصوصا در مورد Olympus SP-565 به وضوح دیده می شود. با افزایش عدد ISO تا رقم بسیار بالای 1600 اوضاع بسیار بدتر می شود جائیکه بعلت عدم استفاده از هرگونه فرایند حذف نویز، میزان نقطه های رنگی نویز در تصویر تا اندازه ای زیاد می شود که عملا کل نتیجه کار را ویران می نماید که این حالت بیش از پیش تعلق سوپر زوم ها به خانواده Compact و استفاده از سنسورهای کوچک 1/2.33 اینچی در آنها را نمایان می کند.
ب) تست لرزش گیر در شرایط مختلف:
یکی از مهمترین امکانات موجود در دوربین های سوپر زوم فرایند تثبیت تصویر در آنهاست قابلیتی که برای محصولاتی با این مقدار بزرگنمائ، حکم یک واجب تمام عیار را دارد نحوه اجرای این وظیفه در دوربین های مختلف این رقابت اما به شیوه های مختلفی ست، بدین صورت که در سه دوربین Canon SX10، Panasonic FZ28 و Sony H50 این قابلیت با چرخش لنز و تصحیح آن همراه با لرزش دست صورت گرفته و در چهار مدل دیگر، تثبیت تصویر بوسیله شیفت دادن سنسور انجام می پذیرد که نگفته پیداست که کیفیت و نتیجه حاصله از روش اول بسیار کارآمد تر می باشد. البته لرزش دست تنها یکی از دلائل اصلی محو شدن تصویر می باشد و موارد دیگری همچون حرکت سوژه و عدم انتخاب حساسیت مناسب برای شرایط نوری مختلف از دیگر عللی ست که می تواند در نتیجه نهائی تاثیر فراوانی داشته باشد. از همین رو فرایند تثبیت تصویر در دوربین (Stabilization) علاوه بر تقلیل اثر لرزش دست اغلب در انتخاب سرعت باز و بسته شدن شاتر در شرایط مختلف و همچنین میزان حساسیت انتخاب شده برای محیط های گوناگون نیز می تواند تاثیر گذار باشد. از جمله مدل های پیشرفته در این زمینه می توان به Canon SX10 و Panasonic FZ28 اشاره کرد که هر دو به سیستم نور گیری اتوماتیک هوشمند (Intelligent Automatic Exposure System)، مجهزند که در این سیستم، دوربین با تشخیص حرکت در تصویر و افزایش همزمان عدد ISO (و البته سرعت شاتر)، به ایجاد تصویری با کمترین اثر محو شده گی کمک فراوانی می کند. سیستم تثبیت تصویر در هر دو مدل Fuji نیز تقریبا به همین صورت عمل می کند. این سیستم که Dual Image Stabilization نام دارد، در محیط های با نور کم و هنگام که سیستم تثبیت تصویر (IS) فعال است میزان حساسیت نرمال سنسور را بطور خودکار بالا می برد. یکی دیگر از قابلیت های فوق العاده دستگاه های با تثبیت کننده مبتنی بر تغییر لنز، امکان تثبیت تصویر Live و سوژه به نمایش درآمده در LCD یا چشمی حتی قبل از گرفتن تصویر است که این به تعیین کادر مناسب برای عکاسی (Framing)، کمک فوق العاده ای می نماید البته مدل های با تثبیت کننده مبتنی بر سنسور (بجز Fujifilm S2000HD) نیز قادر به ایجاد تصویر بدون لرزش در حالت Live هستند با این تفاوت که برای اعمال این ویژگی لازم است تا دکمه شاتر به میزان موردنیاز برای قفل شدن فوکوس فشرده شود.
با اینکه دوربین های مورد بررسی در این رقابت هیچ کدام قادر به تثبیت کامل و بی نقص تصویر نیستند و تمامی آنها نسبتا در یک سطح امکاناتی به سر می برند اما با این حال تفاوت های کوچک و بزرگی در میان آنها دیده می شود که انتخاب بهترین و بدترین مدل موجود در دراین رقابت را به امر آسانی بدل کرده است. در اولین برخورد با نتایج حاصله از این دوربین ها در رقابت تصحیح لرزش، می بایست حساب سه مدل دارای قابلیت Lens Shift یعنی Panasonic FZ28، Canon SX10 و Sony H50 را از سایرین جدا کرد چرا که میزان موفقیت این سه مدل در قیاس با مدل های CCD Shift مخصوصا در سرعت های پائین تر شاتر کاملا محسوس و بدون چون و چراست. برای بررسی دقیق آنچه در هنگام گرفتن تصویر در آخرین حد زوم و با سرعت های مختلف در این مدل ها پیش می آید آزمایشی در نظر گرفته شده است که در طی آن در هریک از سرعت های هفت گانه شاتر از 1/500 تا 1/8 هشت تصویر مختلف یک بار با خاموش بودن سیستم تثبیت و بار دیگر با فعال بودن آن (مجموعا 112 تصویر در هر دو حالت) گرفته شده است که پس از آن با در کنار هم قرار دادن نتایج حاصله از این تست به نمودار های متفاوتی دست پیدا کرده ایم که در این نمودارها رنگ سبز نشانه تصویر بدون لرزش و بی نقص، رنگ آبی نشانه تصویر نسبتا مناسب، رنگ نارنجی نشانه تصویر محو و رنگ خاکستری نشانه تصویر بسیار محو و غیر قابل استفاده است. حضور رنگ های مختلف در یک ستون نشانگر تاثیر هر کدام با توجه به درصد ثبت شده در ستون عمودی ست بعنوان مثال حضور 37.5 درصدی رنگ سبز و 62.5 درصدی رنگ آبی یعنی 3 تصویر بدون لرزش و 5 تصویر نسبتا مناسب. همچنین گذشته از این مقیاس های رنگی، در اینجا از یک مقیاس عددی بین صفر تا سه نیز استفاده کرده ایم که در طی آن صفر نشان دهنده حداقل تثبیت و سه نشانگر حداکثر تثبیت در تصویر می باشد. با این پیش زمینه بهتر است نمودارهای هر مدل را جداگانه مورد بررسی قرار دهیم.
1-Canon SX10 IS: این مدل یکی از سه مدل حاضر در این رقابت است که تثبیت تصویر بر پایه Lens Shift را ارائه می دهد و شامل سه گزینه Continuous، Shoot و Panning می باشد. در اینجا همانگونه که از تصاویر نیز مشخص است به محض فعال کردن قابلیت Image Stabilization کیفیت خروجی بطرز مشهودی بهبود می یابد و تا سرعت شاتر 1/60 نیز کاربر قادر به گرفتن تصاویر نسبتا مطلوبی ست که این با توجه به اینکه SX10 دارای بیشترین فاصله کانونی در حالت تله در میان تمامی رقباست، امکان بسیار ارزشمندی تلقی می شود. امتیاز در نظر گرفته شده برای SX10 در این حالت رقم بسیار مطلوب 2.5 است.
2-Fujifilm S2000HD: این مدل مبتنی بر CCD Shift با اینکه در محدوده سرعت متوسط یعنی مابین 125/1 تا 30/1 از عملکرد مناسبی برخوردار است اما در مجموع نمونه ارزشمندی محسوب نمی گردد و حتی در بعضی موارد (سرعت 1/15) با فعال کردن سیستم تثبیت نتیجه نهائی بدتر نیز شده است. حداکثر امتیازی که برای S2000 می توان در نظر گرفت، 1 است.
3-Fujifilm S8100fd: همانطور که از نمودار نیز می توان به راحتی نتیجه گیری کرد عملکرد S8100 نسبت به S2000 کاملا بهبود یافته است البته در اینجا نیز با کم شدن سرعت از 1/500 شانس اینکه تصویری کاملا شفاف و بدون لرزش در اختیار داشته باشیم بسیار کم می شود و تقریبا نیمی از تصاویر گرفته شده در سرعت های پائین تر از 1/500 از حالت شفافیت کامل خارج شده است و در سرعت های پائین از 1/60 نیز نباید حساب خاصی بروی تثبیت کننده دوربین باز کرد. حداکثر امتیاز تعلق گرفته به این دوربین 1.5 است.
4-Nikon P80: ابعاد کوچک این دوربین یکی از بزرگترین مشکلات پیش روی آن در هنگام کار بدون استفاده از لرزش گیر است جائیکه تقریبا گرفتن تصاویر شفاف و بدون محو شده گی در سرعت های پائین تر از 1/125 و البته بدون استفاده از سیستم VR در آن غیر ممکن است. (در دوربین های نیکون سیستم لرزش گیر VR یا Vibration Reduction نام دارد). فعال کردن سیستم تثبیت تصویر البته در سرعت های پائین تاثیر مطلوب و مشهودی دارد ولی در کمال تعجب نتایج نسبتا مطلوب اولیه در سرعت های بالا را کاملا برهم می زند و از این رو Nikon P80 را می بایست یکی از پر مشکل ترین دوربین های حاضر در این کلاس دانست که گرفتن تصاویری شفاف در سرعت های زیر 1/1000 در آن تقریبا غیر ممکن است. امتیاز P80 در این تست کاملا زیر عدد 1 است.
5-Olympus SP-565: این دوربین نیز پس از P80 یکی از بدترین نتایج در این تست را به خود اختصاص داده است و از آن می بایست بعنوان تنها دوربین حاضر در این رقابت نام برد که فعال کردن سیستم تثبیت تصویر در آن تاثیر چندانی در نتیجه نهائی نمی گذارد. در اینجا نیز با کم شدن سرعت از رقم 1/125 نمی بایست انتظار ایجاد یک تصویر شفاف را داشت. امتیاز SP-565 نیز زیر عدد 1 است.
6-Panasonic DMC-FZ28: این مدل همانطور که گفتیم دومین دوربین با قابلیت Lens Shift است که از لحاظ امتیازی نیز پس از Canon SX10 در رده دوم جای می گیرد. قابلیت تثبیت تصویر در این مدل با فعال کردن IS بسیار بهبود پیدا می کند و در سرعت نسبتا پائین 1/60 نیز بیش از 20 درصد تصاویر گرفته شده در سطح مطلوبی جای دارند. امتیاز 2 رقم مناسبی برای این مدل محسوب می گردد.
7-Sony DSC-H50: این مدل سومین دوربین با قابلیت Lens Shift به حساب می آید که نتایج حاصله از فعال کردن سیستم Super SteadyShot در آن با اینکه در سطح دو مدل دیگر این کلاس یعنی Canon SX10 و Panasonic FZ28 نیست اما برتری محسوسی بر مدل های CCD Shift دارد. 1.5 امتیاز مناسب این مدل است.
در یک نگاه و در قابلیت تثبیت تصویر برترین مدل بدون شک Canon SX10 بوده و سپس با فاصله ای اندک Panasonic FZ28 قرار دارد. Sony H50 سومین مدل در این بررسی می باشد و Fujifilm S8100 در مقام چهارم، Fujifilm S2000 در رده پنجم، Olympus SP-565 در ششمین مکان و Nikon P80 نیز بدون هیچ شکی در مقام آخر جای می گیرد.
ج) عکاسی در محیط های خارجی و در شرایط گوناگون:
مطمئنا بهترین نتایج حاصله از دوربین های حاضر در کلاس Compact در مناظر طبیعی با نور روز بدست می آید جائیکه محدودیت های کاهش نور و کنتراست که در محیط های داخلی دیده می شود، در اینجا کاملا فراموش می گردد. در بررسی تصاویر حاصله از رقبای هفت گانه در نور روز با اینکه تفاوت چندانی میان هیچیک از دوربین ها دیده نمی شود اما چند اختلاف جزئی در میان آنها می توان بر شمرد. برترین تصویرهای ایجاد شده در این گروه به سه مدل Canon SX10، Panasonic FZ28 و Sony H50 تعلق دارد و Nikon P80 نیز تا حدودی به این سه رقیب نزدیک است. عملکرد دو مدل فوجی نیز با اینکه از کمترین توناژ رنگی در میان سایرین برخوردارند اما با این وجود در مقابل رنگ غیر طبیعی Olympus SP-565 در مناطقی همچون آبی آسمان، بسیار مناسب تر به نظر می رسند. با بزرگ نمودن تصاویر و ایجاد زوم در آنها اختلاف های دیگری در میان دوربین ها مخصوصا برای سوژه های با جزئیات فراوان همچون شاخ و برگ درختان دیده می شود که در اینجا نیز برترین مدل ها بدون شک Panasonic FZ28 و Canon SX10 می باشند که البته از میان آنها نیز بعلت Over-Sharpening مشهود در تصاویر ایجاد شده بوسیله SX10 برتری نسبتا ملایم از آن FZ28 است. پس از این دو و با اختلافی جزئی Sony H50 جای دارد. دو مدل فوجی مقام های چهارم و پنجم را به خود اختصاص داده و نتایج بدست آمده از Olympus SP-565 و Nikon P80 نیز بعلت تفکیک نچندان مطلوب، مقامی بهتر از ششم و هفتم را بدست نمی آورند.
تصاویر این دوربین ها در حداکثر زوم نیز با اینکه از لحاظ فاصله کانونی اختلاف هایی با یکدیگر دارند اما در کل و در مقایسه تصاویر ایجاد شده تفاوت زیادی با هم ندارند. این داستان در مورد حالت واید نیز کاملا صادق است و بدون در نظر گرفتن Sony H50 که حداقل فاصله واید در آن 31 میلیمتر است این فاصله برای بقیه مدل ها حداقل 28 میلیمتر می باشد که از این لحاظ تصاویر گسترده و مطلوبی ایجاد می کنند. برترین دوربین در این حالت Olympus-SP565 با کمترین فاصله کانونی (26 میلیمتر) و بدترین دوربین نیز Sony H50 با بیشترین فاصله کانونی (31 میلیمتر) می باشد.
یکی از مهمترین تست های انجام گرفته در این رقابت، تست عکاسی در شب است جائیکه برخلاف تصاویر شفاف و مطلوب ایجاد شده در نور روز، با نمونه فوق العاده ای روبرو نیستیم در این مواقع که استفاده از فلش مخصوصا در عکاسی از مناظر دوردست هیچ تاثیر خاصی بر افزایش نور ندارد، تنها چاره پیش رو بالا بردن حساسیت سنسور تا اعداد بالای 800 است که در این حالت نیز بعلت کوچک بودن سنسور تصویر خروجی ترکیب مشهودی ست از نقطه های حاصل از تداخل نویز و لکه های حاصل از الگوریتم کاهش نویز.
تصاویر فوق که همگی در عدد حساسیت 1600 ثبت گردیده اند تفاوت های مشهود میان این مدل ها در عکاسی در شب را نشان می دهند. این تصاویر البته هیچکدام از کیفیت چندان مطلوبی همانند عکس های گرفته شده توسط این مدل ها در روز برخوردار نیستند. اما از میان آنها Olympus و Panasonic طبیعی ترین تصاویر و Nikon P80 و Fuji S8100 از حداقل کیفیت برخوردارند. سایر مدل ها نیز در میانه این چهار دوربین جای می گیرند. امتیاز دو مدل Panasonic و Olympus بعنوان تنها دوربین های با قابلیت عکاسی در حالت RAW که به کاربر اجازه اعمال تغییرات گسترده پس از گرفتن عکس را می دهند در هنگام عکاسی در شب کاملا مشهود می باشد.
عکاسی پرتره و عملکرد فلش آخرین تست صورت گرفته بروی اعضای هفتگانه این رقابت است هدف اصلی در این رقابت تعیین برترین دستگاه از لحاظ ایجاد فوکوس مطلوب بروی چهره (از طریق قابلیت تشخیص چهره)، قدرت فلش و توانائی دوربین در حذف سرخی چشم می باشد. تصاویر ایجاد شده در این قسمت همگی با قرار دادن دوربین ها در حالت خودکار (از لحاظ انتخاب خودکار ISO، حالت اتوماتیک White Balance و البته فلش اتوماتیک) و از یک منظره ثابت و با فعال سازی Face Detection (البته در صورت وجود) و قابلیت کاهش سرخی چشم بدست آمده اند. نگاه دقیق به این تصاویر به راحتی ضعیف ترین دوربین این رقابت یعنی Fujifilm S2000HD را با حداکثر نور افشانی و اصطلاحا Over-Exposed نشان می دهد. دیگر فوجی این جمع یعنی S8100fd اوضاع را اندکی بهبود بخشیده است ولی هنوز نور گیری سنسور بیش از اندازه به نظر می رسد. داستان در مورد Olympus نیز با اینکه اندکی تغییر یافته است اما همچنان به همان صورت برقرار است. پاناسونیک، نیکون و تا حدودی کانن اما برخلاف سه مدل قبلی دچار کاهش نورگیری هستند و تصاویر آنها کمی تیره به نظر می رسد. بهترین عملکرد در میان تمامی دوربین ها در این حالت مطمئنا به Sony H50 تعلق دارد که عدد حساسیت آن نیز متفاوت از بقیه می باشد. عملیات کاهش سرخی چشم در این قسمت تقریبا در تمامی مدل ها بطور مناسبی صورت گرفته است و بهترین نتیجه در این حالت به Canon SX10 و ضعیف ترین حالت نیز به Olympus SP-565 و تا حدودی Fuji S2000 تعلق می گیرد.
اینک وقت آن رسیده است که با در کنار هم قرار دادن تکه های مختلف این رقابت و با تکیه بر اعداد و ارقام بدست آمده در طی این بررسی مدل های هفت گانه فوق را برای کاربری های مختلف از بهترین تا بدترین مرتب نمائیم. البته همانطور که قسمت های مختلف این بررسی نشان می دهند در کل نمی توان یک نمونه را فوق العاده و یک نمونه را کاملا ضعیف دانست و بعلت اینکه تمامی این دوربین ها در کلاس مشترکی به نام Compact ها جای گرفته اند اغلب نقاط ضعف و قوت مشترکی با یکدیگر دارند. بعنوان مثال تمامی مدل های این بررسی در حساسیت های بالا و در عدم حضور نور کافی از عملکرد نسبتا ضعیفی برخوردارند علاوه بر این میزان بسیار بالای زوم موجود در این دوربین ها لرزش دست و محو گردیدن تصویر در حداکثر زوم را علیرغم وجود لرزش گیر در آنها به امری اجتناب ناپذیر بدل کرده است. به همین علت بهتر است با توجه به نوع استفاده از این مدل ها، آنها را طبقه بندی کنیم:
الف) از لحاظ کیفیت تصویر در محیط های خارجی:
-بهترین مدل ها: Canon SX10، Panasonic FZ28 و Sony H50
-مدل های متوسط: Fujifilm S8100fd، Olympus SP-565UZ
-مدل های ضعیف: Nikon P80، Fujifilm S2000HD
ب) از لحاظ کیفیت تصویر در محیط های با نور کم و با ISO بالا:
-بهترین مدل ها: Canon SX10، Panasonic FZ28 و Sony H50
-مدل های متوسط: Fujifilm S2000HD، Olympus SP-565UZ
-مدل های ضعیف: Nikon P80، Fujifilm S8100fd
ج) کیفیت تصویر در هنگام استفاده از فلش:
-بهترین مدل ها: Canon SX10، Sony H50
-مدل های متوسط: Nikon P80، Fujifilm S8100fd، Panasonic FZ28
-مدل های ضعیف: Fujifilm S2000HD، Olympus SP-565UZ
و اما توصیه های اصلی برای انتخاب بهترین مدل ها همانطور که به راحتی می توان حدس زد به ترتیب شامل Canon PowerShot SX10 IS در مقام اول، Panasonic DMC-FZ28 در رتبه دوم و Sony H50 در مقام سوم است. مدل هایی که خریدن آن ها را توصیه نمی کنیم شامل Nikon P80 (با فوکوس نچندان مطلوب و با ابعاد و وزن کاملا کوچک برای این سری) و Fujifilm S2000HD ست که بجای این هر دو بهتر است Fujifilm S8100fd را خریداری نمائید. Olympus SP-565UZ نیز بهترین دوربین متوسط با امکانات کاربر پسند است که با مشخصاتی همانند 20X زوم اپتیکال و پشتیبانی از حالت RAW در میانه این رقابت و در مقام چهارم جای می گیرد.
قسمت دوم
قسمت اول
پی نوشت: تصاویر استفاده شده در این مقاله بطور کامل به نقل از سایت DPReview می باشند.
توجه: این مقاله به صورت اختصاصی برای Writeage.com نوشته شده درج تمام یا قسمتی از این مطلب، تنها با ذکر نام سایت و آدرس دقیق این صفحه مجاز است.
اینک که با مشخصات یک به یک دوربین های حاضر در این رقابت بطور کامل آشنا گردیدیم نوبت به آغاز مقایسه آنها در یک رقابت رخ به رخ است در این قسمت سه تست مقایسه ای بروی این دوربین ها صورت می گیرد که شامل عکاسی در محیط های داخلی، مقایسه لرزش گیر دست و عکاسی در محیط های خارجی در حالت های نوری مختلف است. اشاره به موارد زیر در رابطه با شرایط این تست ها ضروری ست:
-تمامی تصاویر این قسمت از یک نقطه و بروی یک سه پایه ثابت گرفته شده است و زوم دوربین ها کاملا نزدیک به یکدیگر هستند
-تنظیم White Balance در تمامی دوربین ها بصورت دستی صورت می گیرد
-گشودگی دیافراگم در تمامی مدل ها بروی حالت متوسط F5.0 تنظیم شده است
-عدد ISO در پائین ترین حالت ممکن انتخاب گردیده است
-نور استفاده شده در محیط های داخلی نزدیکی کاملی با نور روز دارد
الف) تست عکاسی در محیط داخلی در شرایط گوناگون:
تست های پیش رو آمایش های ساده و در عین حال فوق العاده ای هستند که با روشی سر راست عملکرد سنسورها و لنزهای مختلف موجود در دوربین های هفت گانه فوق را در قبال شرایط نوری و حساسیت های مختلف بررسی کرده و موفق ترین مدل های این رقابت را به روشنی مشخص می کند.
تست اول با پائین ترین عدد ISO آغاز می شود که این رقم برای سه دوربین Fuji S2000HD،Panasonic FZ28 و Sony H50 برابر عدد 100، برای مدل های Fuji S8100fd، Olympus SP-565UZ و Nikon P80 برابر عدد 64 و برای Canon SX10 برابر 80 است. در یک نگاه، تصاویر ایجاد شده توسط تمامی دوربین ها نسبتا یکسان است و با اینکه تقریبا اغلب آنها تصاویر رضایت بخشی ایجاد کرده اند اما بدون شک کم کیفیت ترین نمونه ها در این قسمت به هر دو مدل فوجی و Nikon P80 باز می گردد که بعلت الگوریتم خاص تصحیح نویز از کیفیت چندانی در این قسمت برخوردار نیستند. نمایش جزئیات در Sony H50 و زنده بودن رنگ ها در Panasonic FZ28 از جمله مواردی ست که در این قسمت می توان به آنها اشاره کرد. با دقت به جزئیات لبه های تصویر بهترین نتیجه از آن Canon SX10 است که پس از آن با فاصله ای اندک Olympus SP-565 و سپس Panasonic FZ28 و Sony H50 جای دارد و در این قسمت نیز ضعیف ترین نتیجه از آن دو مدل فوجی و Nikon P80 است.
دومین تست صورت گرفته بروی این هفت دوربین تست خروجی رنگ آنها ست جائیکه با استفاده از یک مدل با رنگ های متفاوت، به راحتی می توان در مورد تصاویر خروجی این دوربین ها اظهار نظر کرد. نتیجه کار همانطور که از تصاویر نیز می توان تشخیص داد بسیار شبیه به یکدیگر است و بجز مسئله تفکیک لبه ها که در تست قبلی از آن سخن گفتیم، به مورد خاص دیگری نمی توان اشاره کرد. انتخاب برترین مدل در این قسمت کار بسیار دشواری ست اما با بررسی دقیق تر و نزدیک تر تصاویر خروجی، Sony H50 از دیگر مدل ها زنده تر و شفاف تر به نظر می رسد و پس از آن Panasonic FZ28 و با فاصله نسبتا زیاد Fuji S8100 قرار گرفته است. نتایج چهار دوربین دیگر کاملا به یکدیگر شبیه است که از آن میان بهترین عنوان به Canon SX10 و بدترین نتیجه به Nikon P80 تعلق دارد.
نگفته پیداست که تمامی دوربین ها در شرایط نوری مناسب بهترین نتیجه خود را در پائین ترین عدد ISO ارائه می دهند که این موضوع در مورد دوربین های با سنسور کوچک همانند تمامی مدل های حاضر در این رقابت، بیشتر به چشم آمده و به محض افزایش عدد ISO هجوم مشهود نویز به تصاویر کاملا مشهود می باشد که برخلاف جمله های تبلیغاتی فراوان در مورد حساسیت، عملا افزایش عدد ISO نتیجه ای جر خراب شدن تدریجی تصویر و در نهایت ویران شدن آن به جای نمی گذارد در دو تست بعدی با افزایش پلکانی عدد ISO کیفیت سنسورهای موجود در این رقابت را می سنجیم.
<>
حساسیت 400 شاید حداکثر مقداری ست که برای تقریبا تمامی اعضای این گروه می توان خروجی به جای مانده را یک تصویر نرمال نامید. از جهت دیگر این عدد ISO بعلت استفاده فراوان آن برای تصویر برداری در محیط های داخلی بکمک فلش از اهمیت ویژه ای برخوردار است و خروجی بدست آمده در این حالت تا حد زیادی مسئله انتخاب برای بسیاری از افراد را به امر ساده ای بدل می کند. در اینجا بر خلاف تست قبلی که نتایج کار بسیار به یکدیگر شبیه بودند ماجرا بکلی متفاوت دنبال شده و مدل های هفت گانه ما اینک نقاب فریبنده خود را برداشته اند. مسئله مهم در این قسمت میزان تعادل بکار گرفته شده در ساختار پردازشگر دستگاه میان میزان نویز و میزان جزئیات موجود در تصویر است. بهترین نتیجه در این بخش بدون هیچ شک و شبه ای به Panasonic FZ28 و Canon SX10 تعلق دارد که هر یک به شیوه خود با حفظ جزئیات، از میزان نویز موجود در این حساسیت نیز بطرز موثری کاسته اند. مقام سوم در این رقابت مطمئنا به Fuji S2000HD تعلق دارد و دیگر دوربین این سازنده یعنی S8100fd با اندک فاصله در مقام چهارم جای می گیرد. سه مدل باقی مانده را نمی توان فوق العاده و یا حتی معمولی نامید و با اینکه تصویر ایجاد شده توسط Olympus SP-656 را همچنان می توان در ابعاد کوچکتر یک تصویر نسبتا قابل تحمل دانست اما داستان Nikon P80 و مخصوصا Sony H50 به هیچ عنوان قابل قبول نیست، جائیکه علاوه بر ویران شدن جزئیات در سوژه های با جزئیات فراوان، میزان نویز در تصویر نیز تا حد تحمل ناپذیری افزایش یافته است.
پله بعدی برای افزایش عدد ISO، حساسیت 1600 است که در مورد دوربین های حرفه ای DSLR، بهترین گزینه برای عکاسی در محیط های با نور بسیار کم و بدون فلش است که منجر به بجا گذاشتن تصاویر بسیار مناسب و قابل قبولی می گردد البته این داستان همانطور که گفتیم بعلت کوچک بودن سنسور استفاده شده در این کلاس و جریان داشتن مسابقه پیشرفت در سمت کاربر پسند اما کاملا بی اهمیت ماجرا یعنی شمارش مگاپیکسل مفهوم چندانی در مورد کلاس Compact ها که Super Zoom ها نیز در آن جای دارند نداشته و استفاده از این حساسیت عملا جز کاستن از جزئیات و افزودن به نویزهای موجود در تصویر، کارکرد دیگری ندارد. مفهوم کوچکی سنسور در این تست به شدت خود را نشان داده است و با نگاه کوتاهی به تصاویر ایجاد شده توسط این هفت رقیب، با چشم بسته نیز می توان بهترین و بدترین ماجرا را تشخیص داد. سلطان بلامنازع این تست بدون شک Panasonic FZ28 است و در رتبه دوم نیز با اینکه تصویر ایجاد شده توسط Fuji S2000 کم نویز تر به نظر می رسد اما در نمایش جزئیات باید مقام دومی را به Canon SX10 واگذار کرد. سایر مدل ها نیز هر چند در میزان افتضاح بودن با یکدیگر اندکی تفاوت دارند اما در کل هیچکدام تصویر قابل تحملی از خود به جای نگذاشته اند. مقام های چهارگانه در میان این دوربین ها به ترتیب به Sony H50 سپس با فاصله ای نچندان اندک، Olympus SP-565 و سپس Fuji S8100 و در انتها نیز فاجعه ای به نام Nikon P80 جای گرفته است. بالاتر بردن رقم ISO از 1600، در مورد دوربین های Compact چندان عاقلانه به نظر نمی رسد اما در محیط آزمایشگاهی با بردن دوربین ها به حداکثر حساسیت های خود نتایج بدست آمده در دو تست قبلی تا حدودی تکرار می گردد و بجز Panasonic SZ28 که امکان افزایش حساسیت آن وجود ندارد (چه تصمیم عاقلانه ای) در مورد سایر مدل ها بهترین نتیجه به Canon SX10 و بدترین عنوان به Olympus SP-565 تعلق دارد.
مقایسه خروجی دوربین ها در حالت RAW یکی دیگر از تست هایی ست که در این قسمت به آن می پردازیم. حالت RAW که در میان اعضای این گروه تنها در دو مدل Panasonic FZ28 و Olympus SP-565 دیده می شود فرایندی ست که در طی آن دوربین بدون آنکه بروی تصویر گرفته شده از منظره پیش رو هر گونه بهینه سازی اعمال کند، نتیجه را همانطور که به سنسور رسیده است در اختیار کاربر قرار می دهد و پس از آن بکمک نرم افزارهای حرفه ای ویرایش تصویر (همچون Adobe Camera RAW)، که دقیقا به همین منظور طراحی گردیده اند می توان تنظیمات گوناگونی همانند White Balance، افکت های رنگی، تنظیمات کاهش نویز، تنظیمات کنتراست، Sharpness و مواردی از این دست را درست همانند تنظیمات دوربین قبل از گرفتن عکس، انجام داد. حالت RAW (که البته به اشتباه فرمت RAW خوانده می شود)، یکی از اصلی ترین خصوصیت های دوربین های DSLR است که جزئی حیاتی برای تمامی عکاسان حرفه ای به حساب آمده و نشان آن در دوربین های Compact بسیار اندک و انگشت شمار است. یکی از اصلی ترین دلائل عدم استفاده از این حالت در دوربین های Compact سایز بسیار بالای تصویر در این حالت است چرا که با اعمال نگردیدن هر گونه فشرده سازی بروی نتیجه نهائی، حجم تصویر در این حالت به رقم های بالای 15 مگابایت نیز امکان افزایش دارد و از این لحاظ دوربین های نچندان پیشرفته Compact برای پروسس کردن این حجم بالا اغلب با مشکل روبرو می شوند.
عملکرد Panasonic FZ28 در مقایسه با Olympus SP-565 در این حالت نسبتا سریع تر است جائیکه تاخیر shot-to-shot این دوربین در حالت RAW در حدود 3.5 ثانیه است که این زمان برای SP-565 به 5.5 ثانیه می رسد که این موضوع همانطور که گفتیم ارتباط مستقیم با فرایند پردازش تصویر در این دو مدل دارد. تصاویر مورد بررسی در این حالت در یک وضعیت مشترک و با تنظیماتی مشابه در نرم افزار Adobe Camera RAW بدست آمده است. با اعمال تنظیمات مشابه، خروجی بدست آمده به هیچ عنوان در سطح قابل قبول و آنچه خود دوربین در حالت عادی ارائه می دهد نیست و با اینکه میزان جزئیات در این حالت بعلت عدم حضور فرایند حذف کننده نویز (که اغلب به المان های اصلی تصویر نیز ضربه می زند)، اندکی بهتر شده است اما هنوز با یک تصویر عادی فاصله فراوانی دارد که این موضوع مخصوصا در مورد Olympus SP-565 به وضوح دیده می شود. با افزایش عدد ISO تا رقم بسیار بالای 1600 اوضاع بسیار بدتر می شود جائیکه بعلت عدم استفاده از هرگونه فرایند حذف نویز، میزان نقطه های رنگی نویز در تصویر تا اندازه ای زیاد می شود که عملا کل نتیجه کار را ویران می نماید که این حالت بیش از پیش تعلق سوپر زوم ها به خانواده Compact و استفاده از سنسورهای کوچک 1/2.33 اینچی در آنها را نمایان می کند.
ب) تست لرزش گیر در شرایط مختلف:
یکی از مهمترین امکانات موجود در دوربین های سوپر زوم فرایند تثبیت تصویر در آنهاست قابلیتی که برای محصولاتی با این مقدار بزرگنمائ، حکم یک واجب تمام عیار را دارد نحوه اجرای این وظیفه در دوربین های مختلف این رقابت اما به شیوه های مختلفی ست، بدین صورت که در سه دوربین Canon SX10، Panasonic FZ28 و Sony H50 این قابلیت با چرخش لنز و تصحیح آن همراه با لرزش دست صورت گرفته و در چهار مدل دیگر، تثبیت تصویر بوسیله شیفت دادن سنسور انجام می پذیرد که نگفته پیداست که کیفیت و نتیجه حاصله از روش اول بسیار کارآمد تر می باشد. البته لرزش دست تنها یکی از دلائل اصلی محو شدن تصویر می باشد و موارد دیگری همچون حرکت سوژه و عدم انتخاب حساسیت مناسب برای شرایط نوری مختلف از دیگر عللی ست که می تواند در نتیجه نهائی تاثیر فراوانی داشته باشد. از همین رو فرایند تثبیت تصویر در دوربین (Stabilization) علاوه بر تقلیل اثر لرزش دست اغلب در انتخاب سرعت باز و بسته شدن شاتر در شرایط مختلف و همچنین میزان حساسیت انتخاب شده برای محیط های گوناگون نیز می تواند تاثیر گذار باشد. از جمله مدل های پیشرفته در این زمینه می توان به Canon SX10 و Panasonic FZ28 اشاره کرد که هر دو به سیستم نور گیری اتوماتیک هوشمند (Intelligent Automatic Exposure System)، مجهزند که در این سیستم، دوربین با تشخیص حرکت در تصویر و افزایش همزمان عدد ISO (و البته سرعت شاتر)، به ایجاد تصویری با کمترین اثر محو شده گی کمک فراوانی می کند. سیستم تثبیت تصویر در هر دو مدل Fuji نیز تقریبا به همین صورت عمل می کند. این سیستم که Dual Image Stabilization نام دارد، در محیط های با نور کم و هنگام که سیستم تثبیت تصویر (IS) فعال است میزان حساسیت نرمال سنسور را بطور خودکار بالا می برد. یکی دیگر از قابلیت های فوق العاده دستگاه های با تثبیت کننده مبتنی بر تغییر لنز، امکان تثبیت تصویر Live و سوژه به نمایش درآمده در LCD یا چشمی حتی قبل از گرفتن تصویر است که این به تعیین کادر مناسب برای عکاسی (Framing)، کمک فوق العاده ای می نماید البته مدل های با تثبیت کننده مبتنی بر سنسور (بجز Fujifilm S2000HD) نیز قادر به ایجاد تصویر بدون لرزش در حالت Live هستند با این تفاوت که برای اعمال این ویژگی لازم است تا دکمه شاتر به میزان موردنیاز برای قفل شدن فوکوس فشرده شود.
با اینکه دوربین های مورد بررسی در این رقابت هیچ کدام قادر به تثبیت کامل و بی نقص تصویر نیستند و تمامی آنها نسبتا در یک سطح امکاناتی به سر می برند اما با این حال تفاوت های کوچک و بزرگی در میان آنها دیده می شود که انتخاب بهترین و بدترین مدل موجود در دراین رقابت را به امر آسانی بدل کرده است. در اولین برخورد با نتایج حاصله از این دوربین ها در رقابت تصحیح لرزش، می بایست حساب سه مدل دارای قابلیت Lens Shift یعنی Panasonic FZ28، Canon SX10 و Sony H50 را از سایرین جدا کرد چرا که میزان موفقیت این سه مدل در قیاس با مدل های CCD Shift مخصوصا در سرعت های پائین تر شاتر کاملا محسوس و بدون چون و چراست. برای بررسی دقیق آنچه در هنگام گرفتن تصویر در آخرین حد زوم و با سرعت های مختلف در این مدل ها پیش می آید آزمایشی در نظر گرفته شده است که در طی آن در هریک از سرعت های هفت گانه شاتر از 1/500 تا 1/8 هشت تصویر مختلف یک بار با خاموش بودن سیستم تثبیت و بار دیگر با فعال بودن آن (مجموعا 112 تصویر در هر دو حالت) گرفته شده است که پس از آن با در کنار هم قرار دادن نتایج حاصله از این تست به نمودار های متفاوتی دست پیدا کرده ایم که در این نمودارها رنگ سبز نشانه تصویر بدون لرزش و بی نقص، رنگ آبی نشانه تصویر نسبتا مناسب، رنگ نارنجی نشانه تصویر محو و رنگ خاکستری نشانه تصویر بسیار محو و غیر قابل استفاده است. حضور رنگ های مختلف در یک ستون نشانگر تاثیر هر کدام با توجه به درصد ثبت شده در ستون عمودی ست بعنوان مثال حضور 37.5 درصدی رنگ سبز و 62.5 درصدی رنگ آبی یعنی 3 تصویر بدون لرزش و 5 تصویر نسبتا مناسب. همچنین گذشته از این مقیاس های رنگی، در اینجا از یک مقیاس عددی بین صفر تا سه نیز استفاده کرده ایم که در طی آن صفر نشان دهنده حداقل تثبیت و سه نشانگر حداکثر تثبیت در تصویر می باشد. با این پیش زمینه بهتر است نمودارهای هر مدل را جداگانه مورد بررسی قرار دهیم.
1-Canon SX10 IS: این مدل یکی از سه مدل حاضر در این رقابت است که تثبیت تصویر بر پایه Lens Shift را ارائه می دهد و شامل سه گزینه Continuous، Shoot و Panning می باشد. در اینجا همانگونه که از تصاویر نیز مشخص است به محض فعال کردن قابلیت Image Stabilization کیفیت خروجی بطرز مشهودی بهبود می یابد و تا سرعت شاتر 1/60 نیز کاربر قادر به گرفتن تصاویر نسبتا مطلوبی ست که این با توجه به اینکه SX10 دارای بیشترین فاصله کانونی در حالت تله در میان تمامی رقباست، امکان بسیار ارزشمندی تلقی می شود. امتیاز در نظر گرفته شده برای SX10 در این حالت رقم بسیار مطلوب 2.5 است.
2-Fujifilm S2000HD: این مدل مبتنی بر CCD Shift با اینکه در محدوده سرعت متوسط یعنی مابین 125/1 تا 30/1 از عملکرد مناسبی برخوردار است اما در مجموع نمونه ارزشمندی محسوب نمی گردد و حتی در بعضی موارد (سرعت 1/15) با فعال کردن سیستم تثبیت نتیجه نهائی بدتر نیز شده است. حداکثر امتیازی که برای S2000 می توان در نظر گرفت، 1 است.
3-Fujifilm S8100fd: همانطور که از نمودار نیز می توان به راحتی نتیجه گیری کرد عملکرد S8100 نسبت به S2000 کاملا بهبود یافته است البته در اینجا نیز با کم شدن سرعت از 1/500 شانس اینکه تصویری کاملا شفاف و بدون لرزش در اختیار داشته باشیم بسیار کم می شود و تقریبا نیمی از تصاویر گرفته شده در سرعت های پائین تر از 1/500 از حالت شفافیت کامل خارج شده است و در سرعت های پائین از 1/60 نیز نباید حساب خاصی بروی تثبیت کننده دوربین باز کرد. حداکثر امتیاز تعلق گرفته به این دوربین 1.5 است.
4-Nikon P80: ابعاد کوچک این دوربین یکی از بزرگترین مشکلات پیش روی آن در هنگام کار بدون استفاده از لرزش گیر است جائیکه تقریبا گرفتن تصاویر شفاف و بدون محو شده گی در سرعت های پائین تر از 1/125 و البته بدون استفاده از سیستم VR در آن غیر ممکن است. (در دوربین های نیکون سیستم لرزش گیر VR یا Vibration Reduction نام دارد). فعال کردن سیستم تثبیت تصویر البته در سرعت های پائین تاثیر مطلوب و مشهودی دارد ولی در کمال تعجب نتایج نسبتا مطلوب اولیه در سرعت های بالا را کاملا برهم می زند و از این رو Nikon P80 را می بایست یکی از پر مشکل ترین دوربین های حاضر در این کلاس دانست که گرفتن تصاویری شفاف در سرعت های زیر 1/1000 در آن تقریبا غیر ممکن است. امتیاز P80 در این تست کاملا زیر عدد 1 است.
5-Olympus SP-565: این دوربین نیز پس از P80 یکی از بدترین نتایج در این تست را به خود اختصاص داده است و از آن می بایست بعنوان تنها دوربین حاضر در این رقابت نام برد که فعال کردن سیستم تثبیت تصویر در آن تاثیر چندانی در نتیجه نهائی نمی گذارد. در اینجا نیز با کم شدن سرعت از رقم 1/125 نمی بایست انتظار ایجاد یک تصویر شفاف را داشت. امتیاز SP-565 نیز زیر عدد 1 است.
6-Panasonic DMC-FZ28: این مدل همانطور که گفتیم دومین دوربین با قابلیت Lens Shift است که از لحاظ امتیازی نیز پس از Canon SX10 در رده دوم جای می گیرد. قابلیت تثبیت تصویر در این مدل با فعال کردن IS بسیار بهبود پیدا می کند و در سرعت نسبتا پائین 1/60 نیز بیش از 20 درصد تصاویر گرفته شده در سطح مطلوبی جای دارند. امتیاز 2 رقم مناسبی برای این مدل محسوب می گردد.
7-Sony DSC-H50: این مدل سومین دوربین با قابلیت Lens Shift به حساب می آید که نتایج حاصله از فعال کردن سیستم Super SteadyShot در آن با اینکه در سطح دو مدل دیگر این کلاس یعنی Canon SX10 و Panasonic FZ28 نیست اما برتری محسوسی بر مدل های CCD Shift دارد. 1.5 امتیاز مناسب این مدل است.
در یک نگاه و در قابلیت تثبیت تصویر برترین مدل بدون شک Canon SX10 بوده و سپس با فاصله ای اندک Panasonic FZ28 قرار دارد. Sony H50 سومین مدل در این بررسی می باشد و Fujifilm S8100 در مقام چهارم، Fujifilm S2000 در رده پنجم، Olympus SP-565 در ششمین مکان و Nikon P80 نیز بدون هیچ شکی در مقام آخر جای می گیرد.
ج) عکاسی در محیط های خارجی و در شرایط گوناگون:
مطمئنا بهترین نتایج حاصله از دوربین های حاضر در کلاس Compact در مناظر طبیعی با نور روز بدست می آید جائیکه محدودیت های کاهش نور و کنتراست که در محیط های داخلی دیده می شود، در اینجا کاملا فراموش می گردد. در بررسی تصاویر حاصله از رقبای هفت گانه در نور روز با اینکه تفاوت چندانی میان هیچیک از دوربین ها دیده نمی شود اما چند اختلاف جزئی در میان آنها می توان بر شمرد. برترین تصویرهای ایجاد شده در این گروه به سه مدل Canon SX10، Panasonic FZ28 و Sony H50 تعلق دارد و Nikon P80 نیز تا حدودی به این سه رقیب نزدیک است. عملکرد دو مدل فوجی نیز با اینکه از کمترین توناژ رنگی در میان سایرین برخوردارند اما با این وجود در مقابل رنگ غیر طبیعی Olympus SP-565 در مناطقی همچون آبی آسمان، بسیار مناسب تر به نظر می رسند. با بزرگ نمودن تصاویر و ایجاد زوم در آنها اختلاف های دیگری در میان دوربین ها مخصوصا برای سوژه های با جزئیات فراوان همچون شاخ و برگ درختان دیده می شود که در اینجا نیز برترین مدل ها بدون شک Panasonic FZ28 و Canon SX10 می باشند که البته از میان آنها نیز بعلت Over-Sharpening مشهود در تصاویر ایجاد شده بوسیله SX10 برتری نسبتا ملایم از آن FZ28 است. پس از این دو و با اختلافی جزئی Sony H50 جای دارد. دو مدل فوجی مقام های چهارم و پنجم را به خود اختصاص داده و نتایج بدست آمده از Olympus SP-565 و Nikon P80 نیز بعلت تفکیک نچندان مطلوب، مقامی بهتر از ششم و هفتم را بدست نمی آورند.
تصاویر این دوربین ها در حداکثر زوم نیز با اینکه از لحاظ فاصله کانونی اختلاف هایی با یکدیگر دارند اما در کل و در مقایسه تصاویر ایجاد شده تفاوت زیادی با هم ندارند. این داستان در مورد حالت واید نیز کاملا صادق است و بدون در نظر گرفتن Sony H50 که حداقل فاصله واید در آن 31 میلیمتر است این فاصله برای بقیه مدل ها حداقل 28 میلیمتر می باشد که از این لحاظ تصاویر گسترده و مطلوبی ایجاد می کنند. برترین دوربین در این حالت Olympus-SP565 با کمترین فاصله کانونی (26 میلیمتر) و بدترین دوربین نیز Sony H50 با بیشترین فاصله کانونی (31 میلیمتر) می باشد.
یکی از مهمترین تست های انجام گرفته در این رقابت، تست عکاسی در شب است جائیکه برخلاف تصاویر شفاف و مطلوب ایجاد شده در نور روز، با نمونه فوق العاده ای روبرو نیستیم در این مواقع که استفاده از فلش مخصوصا در عکاسی از مناظر دوردست هیچ تاثیر خاصی بر افزایش نور ندارد، تنها چاره پیش رو بالا بردن حساسیت سنسور تا اعداد بالای 800 است که در این حالت نیز بعلت کوچک بودن سنسور تصویر خروجی ترکیب مشهودی ست از نقطه های حاصل از تداخل نویز و لکه های حاصل از الگوریتم کاهش نویز.
تصاویر فوق که همگی در عدد حساسیت 1600 ثبت گردیده اند تفاوت های مشهود میان این مدل ها در عکاسی در شب را نشان می دهند. این تصاویر البته هیچکدام از کیفیت چندان مطلوبی همانند عکس های گرفته شده توسط این مدل ها در روز برخوردار نیستند. اما از میان آنها Olympus و Panasonic طبیعی ترین تصاویر و Nikon P80 و Fuji S8100 از حداقل کیفیت برخوردارند. سایر مدل ها نیز در میانه این چهار دوربین جای می گیرند. امتیاز دو مدل Panasonic و Olympus بعنوان تنها دوربین های با قابلیت عکاسی در حالت RAW که به کاربر اجازه اعمال تغییرات گسترده پس از گرفتن عکس را می دهند در هنگام عکاسی در شب کاملا مشهود می باشد.
عکاسی پرتره و عملکرد فلش آخرین تست صورت گرفته بروی اعضای هفتگانه این رقابت است هدف اصلی در این رقابت تعیین برترین دستگاه از لحاظ ایجاد فوکوس مطلوب بروی چهره (از طریق قابلیت تشخیص چهره)، قدرت فلش و توانائی دوربین در حذف سرخی چشم می باشد. تصاویر ایجاد شده در این قسمت همگی با قرار دادن دوربین ها در حالت خودکار (از لحاظ انتخاب خودکار ISO، حالت اتوماتیک White Balance و البته فلش اتوماتیک) و از یک منظره ثابت و با فعال سازی Face Detection (البته در صورت وجود) و قابلیت کاهش سرخی چشم بدست آمده اند. نگاه دقیق به این تصاویر به راحتی ضعیف ترین دوربین این رقابت یعنی Fujifilm S2000HD را با حداکثر نور افشانی و اصطلاحا Over-Exposed نشان می دهد. دیگر فوجی این جمع یعنی S8100fd اوضاع را اندکی بهبود بخشیده است ولی هنوز نور گیری سنسور بیش از اندازه به نظر می رسد. داستان در مورد Olympus نیز با اینکه اندکی تغییر یافته است اما همچنان به همان صورت برقرار است. پاناسونیک، نیکون و تا حدودی کانن اما برخلاف سه مدل قبلی دچار کاهش نورگیری هستند و تصاویر آنها کمی تیره به نظر می رسد. بهترین عملکرد در میان تمامی دوربین ها در این حالت مطمئنا به Sony H50 تعلق دارد که عدد حساسیت آن نیز متفاوت از بقیه می باشد. عملیات کاهش سرخی چشم در این قسمت تقریبا در تمامی مدل ها بطور مناسبی صورت گرفته است و بهترین نتیجه در این حالت به Canon SX10 و ضعیف ترین حالت نیز به Olympus SP-565 و تا حدودی Fuji S2000 تعلق می گیرد.
اینک وقت آن رسیده است که با در کنار هم قرار دادن تکه های مختلف این رقابت و با تکیه بر اعداد و ارقام بدست آمده در طی این بررسی مدل های هفت گانه فوق را برای کاربری های مختلف از بهترین تا بدترین مرتب نمائیم. البته همانطور که قسمت های مختلف این بررسی نشان می دهند در کل نمی توان یک نمونه را فوق العاده و یک نمونه را کاملا ضعیف دانست و بعلت اینکه تمامی این دوربین ها در کلاس مشترکی به نام Compact ها جای گرفته اند اغلب نقاط ضعف و قوت مشترکی با یکدیگر دارند. بعنوان مثال تمامی مدل های این بررسی در حساسیت های بالا و در عدم حضور نور کافی از عملکرد نسبتا ضعیفی برخوردارند علاوه بر این میزان بسیار بالای زوم موجود در این دوربین ها لرزش دست و محو گردیدن تصویر در حداکثر زوم را علیرغم وجود لرزش گیر در آنها به امری اجتناب ناپذیر بدل کرده است. به همین علت بهتر است با توجه به نوع استفاده از این مدل ها، آنها را طبقه بندی کنیم:
الف) از لحاظ کیفیت تصویر در محیط های خارجی:
-بهترین مدل ها: Canon SX10، Panasonic FZ28 و Sony H50
-مدل های متوسط: Fujifilm S8100fd، Olympus SP-565UZ
-مدل های ضعیف: Nikon P80، Fujifilm S2000HD
ب) از لحاظ کیفیت تصویر در محیط های با نور کم و با ISO بالا:
-بهترین مدل ها: Canon SX10، Panasonic FZ28 و Sony H50
-مدل های متوسط: Fujifilm S2000HD، Olympus SP-565UZ
-مدل های ضعیف: Nikon P80، Fujifilm S8100fd
ج) کیفیت تصویر در هنگام استفاده از فلش:
-بهترین مدل ها: Canon SX10، Sony H50
-مدل های متوسط: Nikon P80، Fujifilm S8100fd، Panasonic FZ28
-مدل های ضعیف: Fujifilm S2000HD، Olympus SP-565UZ
و اما توصیه های اصلی برای انتخاب بهترین مدل ها همانطور که به راحتی می توان حدس زد به ترتیب شامل Canon PowerShot SX10 IS در مقام اول، Panasonic DMC-FZ28 در رتبه دوم و Sony H50 در مقام سوم است. مدل هایی که خریدن آن ها را توصیه نمی کنیم شامل Nikon P80 (با فوکوس نچندان مطلوب و با ابعاد و وزن کاملا کوچک برای این سری) و Fujifilm S2000HD ست که بجای این هر دو بهتر است Fujifilm S8100fd را خریداری نمائید. Olympus SP-565UZ نیز بهترین دوربین متوسط با امکانات کاربر پسند است که با مشخصاتی همانند 20X زوم اپتیکال و پشتیبانی از حالت RAW در میانه این رقابت و در مقام چهارم جای می گیرد.
قسمت دوم
قسمت اول
پی نوشت: تصاویر استفاده شده در این مقاله بطور کامل به نقل از سایت DPReview می باشند.
توجه: این مقاله به صورت اختصاصی برای Writeage.com نوشته شده درج تمام یا قسمتی از این مطلب، تنها با ذکر نام سایت و آدرس دقیق این صفحه مجاز است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر