تحلیل «تابناک»:
آشکار شدن ماهیت واقعی روسها؛ روسیه دوست تاریخی ما نیست
اکنون سیاست خارجی ما نیازمند نوعی بازبینی استراتژیک در ادامه روابطش با همسایه شمالی است. این موضوع قابل درک و البته کاملا منطقی است که ما باید روابط حسنه و مناسبی با همه همسایگان خود به ویژه روسیه باشیم؛ اما نباید فراموش کنیم که روسها به هیچ وجه قابل اتکا نیستند، پس در نگرش جدید به روابط با روسیه تفهیم این موضوع به طرف روس که داشتن روابط دوجانبه نیاز طرفینی است، کرملین را از توهم اینکه ایران برای مقابله با غرب نیازمند آنهاست، بیرون آورد.
سرویس سیاست خارجی ـ سخنان روز گذشته رئیسجمهور کشورمان، سبب شد تا روسیه بخشی از ماهیت واقعی خود درباره ایران را آشکار سازد، ماهیتی که به گواهی تاریخ، همواره با روحیه تجاوزگری و استعمارگری روسها در قبال ایران معنا پیدا کرده است.
به گزارش «تابناک»، محمود احمدینژاد روز گذشته در جمع مردم کرمان در سخنانی با تأكيد بر اين كه «ايران و روسيه به طور تاريخي و طبيعي دوست هستند»، خطاب به دیمیتری مدودیف، رئیسجمهور روسیه گفت: ما هر دو همسايه هستيم و دو همسايه نميتوانند با هم دوست نباشند، اما اين دوستي لوازمي دارد؛ نخستين لازمه آن احترام به حقوق متقابل و دفاع از آن و احترام به كرامت متقابل است.
وی در بخشهایی دیگر از سخنانش گفت: امروز توضيح دادن رفتار مدودیف به ملت ايران براي ما خيلي مشكل است... مردم ايران نميدانند كه روسها با ما دوست هستند يا عليه ما...نبايد ببينيم كه همسايه ما در مواقع حساس در كنار كساني است كه سی سال است با تمام توان عليه ملت ايران دشمني كردند... اين مسأله براي ما قابل پذیرش نيست. بيانيه تهران بالاترين فرصت است و ديگر بهانهاي وجود ندارد. اگر در گذشته ميگفتند غربيها فشار ميآورند حرفي بزنيد و كار مهمي صورت دهيد، ما حرف مهمي زديم و كار مهمي نيز انجام داديم. ديگر بهانهاي نیست. نگويند كه ما تحت فشاريم... ما هم تحت فشار هستيم. آيا ميتوانيم به صرف اين كه چون تحت فشاريم عليه ملت روسيه كار كنيم؟ نبايد اين باور در ملت ايران ايجاد شود كه ظاهر قضيه دوستي و باطن چيز ديگري است....آنها نبايد اجازه دهند كه ملت ايران آنان را در سطح دشمنان تاريخي خود به شمار بياورد.
بر پایه این گزارش، هر چند سخنان احمدینژاد دارای ایرادهایی است؛ اما در مجموع پاسخ نسبتا محکمی به رفتارهای غیر شفاف و مزورانه روسیه در ماجرای موضعگیری مقامات روسی به بیانیه تهران بود؛ اما پیش از تحلیل موضع روسیه اشاره به دو نکته درباره سخنان آقای رئیسجمهور خالی از لطف نیست.
آقای احمدینژاد در سخنان خود گفته است که «ايران و روسيه به طور تاريخي و طبيعي دوست هستند» و در بخشی دیگر از این سخنان گفته است، نبايد ببينيم كه همسايه ما در مواقع حساس در كنار كساني است كه سی سال است با تمام توان عليه ملت ايران دشمني كردند.
این سخن رئیسجمهور به نظر نمیرسد، از نظر «تاریخی» و حتی «طبیعی» درست باشد، زیرا تاریخ چند صد سال اخیر به ویژه دو قرن اخیر نشان میدهد که روسها چه در قالب هویت «روسیه تزاری» و چه در شکل «اتحاد جماهیر شوروی»، همواره با الهام از آرزوی پتر کبیرشان که سودای دستیابی به «آبهای آزاد» و گرم خلیج فارس را داشت، تهاجمها، اختلافافکنیها و دخالتهای تاریخی بسیاری در ایران روا داشته اند و دیگر اینکه همسایه شمالی ما در دو دهه از سه دهه پس از انقلاب خود یکی از مخالفان جمهوری اسلامی بوده است که اوج آن را در جریان جنگ تحمیلی میتوان دید.
این گزارش میافزاید: از زمان پیوستن گرجستان به روسیه تزاری در سال 1174 هجری شمسی که میتوان آن را آغاز رفتار خصمانه علیه ایران دانست، یا معاهدههای ننگین گلستان و ترکمانچای، یا دخالت آشکار روسها در جداسازی منطقه قفقاز و پشتیبانی تسلیحاتی کشور شوراها از عراق متجاوز علیه ایران همه نشان از چشم طمع این حکومت ناسپاس نسبت به ایران، در طول تاریخ داشته است.
البته به اینها میتوان موارد بسیار متعدد و متنوعی را افزود که میتوان از تحمیل قرارداد 1940 در موضوع دریای مازندران تا بر پا کردن غایله آذربایجان و کردستان در زمان پایان جنگ جهانی دوم و همچنین نقش پررنگ حزب توده ـ به عنوان دنباله و سمپات روسها در ایران ـ در ماجرای کودتا علیه دولت ملی دکتر مصدق در سال 1332 نام برد.
نگاهی به همین موارد، نشان میدهد که روسها هیچ گاه به طور «تاریخی» و «طبیعی» دوست ایران و مردم ایران نبودهاند؛ این موضوعی است که در سخنان آقای احمدینژاد به نظر میرسد مغفول واقع شده است چه بسا که اگر ایشان قصدش این بود تا کرملین خیلی هم از انتقاد نسبتا صریح رئیسجمهور ایران دلگیر نشود، باید به گونه ای دیگر این موضوع را بیان میداشت تا سبب نشود، روسها با گستاخی در بیانیه کوتاه خود نسبت به سخنان آقای احمدینژاد بگویند، «هیچ کس تاکنون نتوانسته اعتبار سیاسی خود را با عوامفریبی سیاسی حفظ کند. تاریخ هزاران ساله ایران گواه این مسأله است.»
البته وقتی آقای رئیسجمهور از دوستی تاریخی ما با روسها سخن میگوید، طبیعی هم هست که روسها باورشان شود در تمام تاریخ روابطشان با ایران دوستانه رفتار کردهاند و این ایران بوده است که به آنها اجحاف کرده است!
اما نکته دوم این است که منطقی تر بود آقای رئیسجمهور گلایهها و هشدارهایشان را به همسایه ای که دوست تاریخی اش میخوانند، از طریق اعتراض دیپلماتیک و یا در قالب نامهای بیان میداشتند زیرا طرح چنین موضوعی در جمع عموم مردم نسبت به کشوری که روابط گسترده ای با دولت کنونی دارد، خیلی منطقی به نظر نمیرسد.
اگر ما اوباما را در سخنرانیها مستقیم خطاب قرار میدهیم، یکی از دلایلش این است که با آمریکا روابط دیپلماتیک نداریم؛ اما حتی در مدت پنج سال ریاست جمهوری آقای احمدینژاد نمیتوان نمونه مشابهی یافت که ما در مقابل کشوری که حتی روابط دیپپلماتیک محدود داریم مسائل، مشکلات و دیدگاههایمان درباره آن کشور یا مقاماتش را از طریق تریبونهای عمومی اعلام کرده باشیم، برای نمونه آقای احمدینژاد حتی زمانی که کشور مراکش روابط دیپلماتیکش را با ما به بهانه اعتراض درباره مواضع برخی مقامات غیر رسمی ایران نسبت به الحاق بحرین به کشورمان، قطع کرد و یا وقتی بارها مقامات کشورهای عربی ادعاهای گستاخانه نسبت به جزایر سه گانه و خلیج فارس ابراز داشتند، اینگونه موضع نگرفت، پس به نظر میرسد روسها هرچند با گستاخی اما با زیرکی، تلاش دارند وانمود کنند که طرح موضوعات محل اختلاف از مجاری غیر دیپلماتیک را نوعی عوامفریبی جلوه دهند.
با این اوصاف، منطقی تر بود که وزارت خارجه با احضار یکی از مقامات وزارت خارجه روسیه به طور محرمانه و نوشتاری، این پیام را به مدودف منتقل میکرد و اگر باز هم پاسخ شایسته ای دریافت نمیشد با لحاظ همه منافع ملی و شرایط خاص ایران در نظام بینالملل، به تجدیدنظر در روابط سیاسی و اقتصادی ایران با روسیه اقدام میکرد تا اینگونه برداشت نشود که ابراز چنین سخنانی، نوعی گلایه از موضع ضعف و یا بهرهگیری داخلی از موضوعی خارجی باشد.
این گزارش میافزاید: اما رسانههای رسمی و نیمه رسمی روسیه تا پیش از پاسخ کرملین، گویی دچار نوعی شک و رویارویی با سخنان غیر منتظره رئیسجمهور کشورمان شده باشند، اقدام به سانسور سخنان احمدینژاد خطاب به مدودف کردند، برای نمونه ریا نووستی، سخنان یاد شده را اینگونه پوشش داد: احمدینژاد در پیامی تلویزیونی با اشاره به روسیه و آمریکا گفت: بیانیه تهران (درباره تبادل سوخت هسته ای) بهترین موقعیت را به وجود آورده است، ما گام بزرگی برداشتیم. مطلب بسیار مهمی است. بهانهای بیش از این نباید وجود داشته باشد.../ رئیسجمهور ایران هشدار داد، اوباما باید بداند که اگر این شانس را از دست بدهد مردم ایران شانس دیگری به او نخواهند داد.../احمدینژاد در سخنان خود حمایت روسیه از تحریمها علیه تهران را که به پیشنهاد آمریکا مطرح شده و هم اکنون در شورای امنیت سازمان ملل متحد مورد بررسی است، غیر قابل پذیرش خواند.
این موضوع حکایت از آن داشت که کرملین نسبت به چنین سخنانی دچار نوعی سردرگمی در اعلام موضع شده است، اما کمی پس از این روسها طبق سنت همیشگی شان در ارتباط با دیگران، به ویژه وقتی احساس کنند در موضع قدرت هستند، در واکنشی سخت نسبت به سخنان احمدینژاد واکنش نشان دادند.
روسها که بر خلاف غربیها خیلی به آداب دیپلماتیک و رعایت نزاکت پایبند نیستند، سخنان رئیسجمهور کشورمان را برنتافته و با لحنی توام با تهدید و به نوعی تحقیر و البته هدف قرار دادن رفتار و شخصیت آقای احمدینژاد در مقابل ملت ایران واکنش نشان دادند.
در بیانیه کرملین و همچنین سخنان تکمیلی «سرگی پریخودکو»، دستیار رئیسجمهور روسیه آمده است: روسیه بدون تردید از منافع ملی دراز مدت خود پیروی میکند. موضع ما دقیقا موضع روسیه است و در آن منافع ملت روسیه بازتاب داده میشود. به همین خاطر نمیتواند در طرفداری آمریکا و یا جانب داری ایران باشد.
وی خاطرنشان ساخت که برای روسیه هرگونه غیرقابل پیشبینی بودن، هرگونه افراط گرایی سیاسی، عدم شفافیت و عدم استمرار (خط مشی) در گرفتن تصمیمات مرتبط به جامعه جهانی که موجبات نگرانی آنها را فراهم میآورد، غیر قابل پذیرش است.
دستیار رئیسجمهور روسیه خواستار آن شد که کسانی که از طرف ملت دوست ایران صحبت میکنند، این مسائل را به یاد داشته باشند.
«پریخودکو» گفت: هیچکس هنوز نتوانسته که با عوام فریبی سیاسی اعتبار خود را حفظ کند.
وی تأکید کرد: روسیه همواره خواستار برقراری روابط حسنه و بر پایه احترام متقابل با کلیه همسایگان از کم وسعت تا بزرگ و کشورهایی که تاریخ چند هزار ساله دارند بوده و خواهد بود و حتی با کشورهایی که چندی پیش، استقلال خود را به دست آورده اند.
او تأکید کرد: ما در فعالیتهایی که در عرصه جهانی و سازمانهای بینالمللی همراه با دیگر کشورهای مسئول انجام میدهیم، تلاش میکنیم که اصول برابری، قانون سالاری، احترام متقابل و امنیت برابر برای کلیه کشورها را تأمین کنیم.
توجه به موضع دستیار مدودیف و بیانیه کوتاه کرملین، حکایت از آن دارد که روسیه با عصبانیت و به نوعی بی نزاکتی با سخنان آقای احمدینژاد برخورد کرده است. این سخنان نشان میدهد که روسیه به نوعی از بیانیه تهران عصبانی است، البته این عصبانیت تنها به سبب محتوای این بیانیه نبوده بلکه دلیل اصلی آن را باید در حذف روسیه از کشورهای تأثیرگذار در صدور بیانیه تهران دانست.
اما این نوع واکنش به ما میگوید، همانگونه که روسیه هیچگاه در تاریخ روابطش با ایران به نوعی بازی برنده ـ برنده فکر نمیکند، این بار نیز که احساس میکند دایره کشورهای تعیین کننده در موضوع هسته ای ایران ـ به عنوان موضوعی که منافع استراتژیک و حتی اقتصادی برای روسیه داشته است ـ گسترش یافته، ماهیت واقعی خود را کم کم آشکار ساخته و در پی فشار به ایران برای بر عهده گرفتن نقش سابق به عنوان اصلی ترین شریک ایران در برنامه هسته ای است.
بر این مبنا، به نظر میرسد که دستگاه دیپلماسی ما، از این لحظه به بعد باید توان پیشبینی رفتارهای آتی روسها را داشته باشد.
پیشبینی میشود روسها در چند موضوع به چرخش راهبردی در قبال ایران دست بزنند. نخستین موضوع میتواند، همراهی راحتتر آنها در مسیر تصویب احتمالی قطعنامه جدید تحریمی علیه ایران باشد.
دومین موضوع را باید در دیرکرد دوباره راهاندازی نیروگاه بوشهر دانست. هرچند وزیر انرژی روسیه چند روز پیش در دیدار با سفیر ایران در مسکو گفته بود که ولادیمیر پوتین تأکید کرده است تا تابستان امسال نیروگاه بوشهر راهاندازی خواهد شد؛ اما به نظر میرسد، تنش جدید در روابط دو کشور ـ هرچند هماکنون کلامی است ـ بر موضوع راه اندازی نیروگاه یاد شده تأثیر بگذارد و بهانه خوبی باشد برای اینکه همانند حدود یک دهه قبل روسها با بهانههای واهی راهاندازی این نیروگاه را به تأخیر بیندازند.
و اما سومین موضوع را باید ادامه روند مذاکرات هستهای دانست. به هر حال مشخص نیست بیانیه تهران تا چه اندازه بتواند موقعیت ایران را در مذاکرات هستهای ارتقا بخشد؛ بنابراین ایران باید این آمادگی را داشته باشد که روسها همانند گذشته با ایران همراهی نکنند.
چهارمین موضوع را باید در پایبندی روسها به دیگر تعهدشان درباره تحویل موشکهای اس 300 و تعهدات اقتصادیشان دانست.
با توجه به همه آنچه بیان شد، میتوان گفت که اکنون سیاست خارجی ما نیازمند نوعی بازبینی استراتژیک در ادامه روابطش با همسایه شمالی است. این موضوع قابل درک و البته کاملا منطقی است که ما باید روابط حسنه و مناسبی با همه همسایگان خود به ویژه روسیه باشیم؛ اما نباید فراموش کنیم که روسها به هیچ وجه قابل اتکا نیستند، پس در نگرش جدید به روابط با روسیه، تفهیم این موضوع به طرف روس که داشتن روابط دو جانبه نیاز طرفینی است، کرملین را از توهم اینکه ایران برای مقابله با غرب نیازمند آنها است بیرون آورد.
به گزارش «تابناک»، محمود احمدینژاد روز گذشته در جمع مردم کرمان در سخنانی با تأكيد بر اين كه «ايران و روسيه به طور تاريخي و طبيعي دوست هستند»، خطاب به دیمیتری مدودیف، رئیسجمهور روسیه گفت: ما هر دو همسايه هستيم و دو همسايه نميتوانند با هم دوست نباشند، اما اين دوستي لوازمي دارد؛ نخستين لازمه آن احترام به حقوق متقابل و دفاع از آن و احترام به كرامت متقابل است.
وی در بخشهایی دیگر از سخنانش گفت: امروز توضيح دادن رفتار مدودیف به ملت ايران براي ما خيلي مشكل است... مردم ايران نميدانند كه روسها با ما دوست هستند يا عليه ما...نبايد ببينيم كه همسايه ما در مواقع حساس در كنار كساني است كه سی سال است با تمام توان عليه ملت ايران دشمني كردند... اين مسأله براي ما قابل پذیرش نيست. بيانيه تهران بالاترين فرصت است و ديگر بهانهاي وجود ندارد. اگر در گذشته ميگفتند غربيها فشار ميآورند حرفي بزنيد و كار مهمي صورت دهيد، ما حرف مهمي زديم و كار مهمي نيز انجام داديم. ديگر بهانهاي نیست. نگويند كه ما تحت فشاريم... ما هم تحت فشار هستيم. آيا ميتوانيم به صرف اين كه چون تحت فشاريم عليه ملت روسيه كار كنيم؟ نبايد اين باور در ملت ايران ايجاد شود كه ظاهر قضيه دوستي و باطن چيز ديگري است....آنها نبايد اجازه دهند كه ملت ايران آنان را در سطح دشمنان تاريخي خود به شمار بياورد.
بر پایه این گزارش، هر چند سخنان احمدینژاد دارای ایرادهایی است؛ اما در مجموع پاسخ نسبتا محکمی به رفتارهای غیر شفاف و مزورانه روسیه در ماجرای موضعگیری مقامات روسی به بیانیه تهران بود؛ اما پیش از تحلیل موضع روسیه اشاره به دو نکته درباره سخنان آقای رئیسجمهور خالی از لطف نیست.
آقای احمدینژاد در سخنان خود گفته است که «ايران و روسيه به طور تاريخي و طبيعي دوست هستند» و در بخشی دیگر از این سخنان گفته است، نبايد ببينيم كه همسايه ما در مواقع حساس در كنار كساني است كه سی سال است با تمام توان عليه ملت ايران دشمني كردند.
این سخن رئیسجمهور به نظر نمیرسد، از نظر «تاریخی» و حتی «طبیعی» درست باشد، زیرا تاریخ چند صد سال اخیر به ویژه دو قرن اخیر نشان میدهد که روسها چه در قالب هویت «روسیه تزاری» و چه در شکل «اتحاد جماهیر شوروی»، همواره با الهام از آرزوی پتر کبیرشان که سودای دستیابی به «آبهای آزاد» و گرم خلیج فارس را داشت، تهاجمها، اختلافافکنیها و دخالتهای تاریخی بسیاری در ایران روا داشته اند و دیگر اینکه همسایه شمالی ما در دو دهه از سه دهه پس از انقلاب خود یکی از مخالفان جمهوری اسلامی بوده است که اوج آن را در جریان جنگ تحمیلی میتوان دید.
این گزارش میافزاید: از زمان پیوستن گرجستان به روسیه تزاری در سال 1174 هجری شمسی که میتوان آن را آغاز رفتار خصمانه علیه ایران دانست، یا معاهدههای ننگین گلستان و ترکمانچای، یا دخالت آشکار روسها در جداسازی منطقه قفقاز و پشتیبانی تسلیحاتی کشور شوراها از عراق متجاوز علیه ایران همه نشان از چشم طمع این حکومت ناسپاس نسبت به ایران، در طول تاریخ داشته است.
البته به اینها میتوان موارد بسیار متعدد و متنوعی را افزود که میتوان از تحمیل قرارداد 1940 در موضوع دریای مازندران تا بر پا کردن غایله آذربایجان و کردستان در زمان پایان جنگ جهانی دوم و همچنین نقش پررنگ حزب توده ـ به عنوان دنباله و سمپات روسها در ایران ـ در ماجرای کودتا علیه دولت ملی دکتر مصدق در سال 1332 نام برد.
نگاهی به همین موارد، نشان میدهد که روسها هیچ گاه به طور «تاریخی» و «طبیعی» دوست ایران و مردم ایران نبودهاند؛ این موضوعی است که در سخنان آقای احمدینژاد به نظر میرسد مغفول واقع شده است چه بسا که اگر ایشان قصدش این بود تا کرملین خیلی هم از انتقاد نسبتا صریح رئیسجمهور ایران دلگیر نشود، باید به گونه ای دیگر این موضوع را بیان میداشت تا سبب نشود، روسها با گستاخی در بیانیه کوتاه خود نسبت به سخنان آقای احمدینژاد بگویند، «هیچ کس تاکنون نتوانسته اعتبار سیاسی خود را با عوامفریبی سیاسی حفظ کند. تاریخ هزاران ساله ایران گواه این مسأله است.»
البته وقتی آقای رئیسجمهور از دوستی تاریخی ما با روسها سخن میگوید، طبیعی هم هست که روسها باورشان شود در تمام تاریخ روابطشان با ایران دوستانه رفتار کردهاند و این ایران بوده است که به آنها اجحاف کرده است!
اما نکته دوم این است که منطقی تر بود آقای رئیسجمهور گلایهها و هشدارهایشان را به همسایه ای که دوست تاریخی اش میخوانند، از طریق اعتراض دیپلماتیک و یا در قالب نامهای بیان میداشتند زیرا طرح چنین موضوعی در جمع عموم مردم نسبت به کشوری که روابط گسترده ای با دولت کنونی دارد، خیلی منطقی به نظر نمیرسد.
اگر ما اوباما را در سخنرانیها مستقیم خطاب قرار میدهیم، یکی از دلایلش این است که با آمریکا روابط دیپلماتیک نداریم؛ اما حتی در مدت پنج سال ریاست جمهوری آقای احمدینژاد نمیتوان نمونه مشابهی یافت که ما در مقابل کشوری که حتی روابط دیپپلماتیک محدود داریم مسائل، مشکلات و دیدگاههایمان درباره آن کشور یا مقاماتش را از طریق تریبونهای عمومی اعلام کرده باشیم، برای نمونه آقای احمدینژاد حتی زمانی که کشور مراکش روابط دیپلماتیکش را با ما به بهانه اعتراض درباره مواضع برخی مقامات غیر رسمی ایران نسبت به الحاق بحرین به کشورمان، قطع کرد و یا وقتی بارها مقامات کشورهای عربی ادعاهای گستاخانه نسبت به جزایر سه گانه و خلیج فارس ابراز داشتند، اینگونه موضع نگرفت، پس به نظر میرسد روسها هرچند با گستاخی اما با زیرکی، تلاش دارند وانمود کنند که طرح موضوعات محل اختلاف از مجاری غیر دیپلماتیک را نوعی عوامفریبی جلوه دهند.
با این اوصاف، منطقی تر بود که وزارت خارجه با احضار یکی از مقامات وزارت خارجه روسیه به طور محرمانه و نوشتاری، این پیام را به مدودف منتقل میکرد و اگر باز هم پاسخ شایسته ای دریافت نمیشد با لحاظ همه منافع ملی و شرایط خاص ایران در نظام بینالملل، به تجدیدنظر در روابط سیاسی و اقتصادی ایران با روسیه اقدام میکرد تا اینگونه برداشت نشود که ابراز چنین سخنانی، نوعی گلایه از موضع ضعف و یا بهرهگیری داخلی از موضوعی خارجی باشد.
این گزارش میافزاید: اما رسانههای رسمی و نیمه رسمی روسیه تا پیش از پاسخ کرملین، گویی دچار نوعی شک و رویارویی با سخنان غیر منتظره رئیسجمهور کشورمان شده باشند، اقدام به سانسور سخنان احمدینژاد خطاب به مدودف کردند، برای نمونه ریا نووستی، سخنان یاد شده را اینگونه پوشش داد: احمدینژاد در پیامی تلویزیونی با اشاره به روسیه و آمریکا گفت: بیانیه تهران (درباره تبادل سوخت هسته ای) بهترین موقعیت را به وجود آورده است، ما گام بزرگی برداشتیم. مطلب بسیار مهمی است. بهانهای بیش از این نباید وجود داشته باشد.../ رئیسجمهور ایران هشدار داد، اوباما باید بداند که اگر این شانس را از دست بدهد مردم ایران شانس دیگری به او نخواهند داد.../احمدینژاد در سخنان خود حمایت روسیه از تحریمها علیه تهران را که به پیشنهاد آمریکا مطرح شده و هم اکنون در شورای امنیت سازمان ملل متحد مورد بررسی است، غیر قابل پذیرش خواند.
این موضوع حکایت از آن داشت که کرملین نسبت به چنین سخنانی دچار نوعی سردرگمی در اعلام موضع شده است، اما کمی پس از این روسها طبق سنت همیشگی شان در ارتباط با دیگران، به ویژه وقتی احساس کنند در موضع قدرت هستند، در واکنشی سخت نسبت به سخنان احمدینژاد واکنش نشان دادند.
روسها که بر خلاف غربیها خیلی به آداب دیپلماتیک و رعایت نزاکت پایبند نیستند، سخنان رئیسجمهور کشورمان را برنتافته و با لحنی توام با تهدید و به نوعی تحقیر و البته هدف قرار دادن رفتار و شخصیت آقای احمدینژاد در مقابل ملت ایران واکنش نشان دادند.
در بیانیه کرملین و همچنین سخنان تکمیلی «سرگی پریخودکو»، دستیار رئیسجمهور روسیه آمده است: روسیه بدون تردید از منافع ملی دراز مدت خود پیروی میکند. موضع ما دقیقا موضع روسیه است و در آن منافع ملت روسیه بازتاب داده میشود. به همین خاطر نمیتواند در طرفداری آمریکا و یا جانب داری ایران باشد.
وی خاطرنشان ساخت که برای روسیه هرگونه غیرقابل پیشبینی بودن، هرگونه افراط گرایی سیاسی، عدم شفافیت و عدم استمرار (خط مشی) در گرفتن تصمیمات مرتبط به جامعه جهانی که موجبات نگرانی آنها را فراهم میآورد، غیر قابل پذیرش است.
دستیار رئیسجمهور روسیه خواستار آن شد که کسانی که از طرف ملت دوست ایران صحبت میکنند، این مسائل را به یاد داشته باشند.
«پریخودکو» گفت: هیچکس هنوز نتوانسته که با عوام فریبی سیاسی اعتبار خود را حفظ کند.
وی تأکید کرد: روسیه همواره خواستار برقراری روابط حسنه و بر پایه احترام متقابل با کلیه همسایگان از کم وسعت تا بزرگ و کشورهایی که تاریخ چند هزار ساله دارند بوده و خواهد بود و حتی با کشورهایی که چندی پیش، استقلال خود را به دست آورده اند.
او تأکید کرد: ما در فعالیتهایی که در عرصه جهانی و سازمانهای بینالمللی همراه با دیگر کشورهای مسئول انجام میدهیم، تلاش میکنیم که اصول برابری، قانون سالاری، احترام متقابل و امنیت برابر برای کلیه کشورها را تأمین کنیم.
توجه به موضع دستیار مدودیف و بیانیه کوتاه کرملین، حکایت از آن دارد که روسیه با عصبانیت و به نوعی بی نزاکتی با سخنان آقای احمدینژاد برخورد کرده است. این سخنان نشان میدهد که روسیه به نوعی از بیانیه تهران عصبانی است، البته این عصبانیت تنها به سبب محتوای این بیانیه نبوده بلکه دلیل اصلی آن را باید در حذف روسیه از کشورهای تأثیرگذار در صدور بیانیه تهران دانست.
اما این نوع واکنش به ما میگوید، همانگونه که روسیه هیچگاه در تاریخ روابطش با ایران به نوعی بازی برنده ـ برنده فکر نمیکند، این بار نیز که احساس میکند دایره کشورهای تعیین کننده در موضوع هسته ای ایران ـ به عنوان موضوعی که منافع استراتژیک و حتی اقتصادی برای روسیه داشته است ـ گسترش یافته، ماهیت واقعی خود را کم کم آشکار ساخته و در پی فشار به ایران برای بر عهده گرفتن نقش سابق به عنوان اصلی ترین شریک ایران در برنامه هسته ای است.
بر این مبنا، به نظر میرسد که دستگاه دیپلماسی ما، از این لحظه به بعد باید توان پیشبینی رفتارهای آتی روسها را داشته باشد.
پیشبینی میشود روسها در چند موضوع به چرخش راهبردی در قبال ایران دست بزنند. نخستین موضوع میتواند، همراهی راحتتر آنها در مسیر تصویب احتمالی قطعنامه جدید تحریمی علیه ایران باشد.
دومین موضوع را باید در دیرکرد دوباره راهاندازی نیروگاه بوشهر دانست. هرچند وزیر انرژی روسیه چند روز پیش در دیدار با سفیر ایران در مسکو گفته بود که ولادیمیر پوتین تأکید کرده است تا تابستان امسال نیروگاه بوشهر راهاندازی خواهد شد؛ اما به نظر میرسد، تنش جدید در روابط دو کشور ـ هرچند هماکنون کلامی است ـ بر موضوع راه اندازی نیروگاه یاد شده تأثیر بگذارد و بهانه خوبی باشد برای اینکه همانند حدود یک دهه قبل روسها با بهانههای واهی راهاندازی این نیروگاه را به تأخیر بیندازند.
و اما سومین موضوع را باید ادامه روند مذاکرات هستهای دانست. به هر حال مشخص نیست بیانیه تهران تا چه اندازه بتواند موقعیت ایران را در مذاکرات هستهای ارتقا بخشد؛ بنابراین ایران باید این آمادگی را داشته باشد که روسها همانند گذشته با ایران همراهی نکنند.
چهارمین موضوع را باید در پایبندی روسها به دیگر تعهدشان درباره تحویل موشکهای اس 300 و تعهدات اقتصادیشان دانست.
با توجه به همه آنچه بیان شد، میتوان گفت که اکنون سیاست خارجی ما نیازمند نوعی بازبینی استراتژیک در ادامه روابطش با همسایه شمالی است. این موضوع قابل درک و البته کاملا منطقی است که ما باید روابط حسنه و مناسبی با همه همسایگان خود به ویژه روسیه باشیم؛ اما نباید فراموش کنیم که روسها به هیچ وجه قابل اتکا نیستند، پس در نگرش جدید به روابط با روسیه، تفهیم این موضوع به طرف روس که داشتن روابط دو جانبه نیاز طرفینی است، کرملین را از توهم اینکه ایران برای مقابله با غرب نیازمند آنها است بیرون آورد.
نظرات بینندگان:







روسیه بارها و بارها ما را فدای منافع خود کرده و این زمانی بوده که سدمداران ما بدون توجه به تاریخ به آنان تکیه کرده اند.



باملت ایران یادتان رفته؟حداقل دراین سی سال اخیر.

به نظر می رسد رفتار اخیر روسیه ناشی از بی تدبیری ما باشد. ما با سیاست خود باید با برگ روسیه بازی می کردیم؛ ولی حالا روسیه با برگ ایران بازی می کند.

شما به ما گفتید : مرگ بر روسیه میگویید تا حواسمان از آمزیکا پرت شود
نگفتید؟











خوب آی کیو، ملت ایران هم دارن همینو میگن دیگه. میگن دوست شدن با کشوری مثل روسیه که بدترین خیانت ها رو در حق ایران انجام داده و خاک ایران رو گرفته و قرارداد ننگین گلستان و ترکمنچای امضا کرده، سیاست درستي نبوده. منتها جناب احمدي نژاد و دوستانشون گوششون به ایرن حرفا بدهکار نبود و ظاهرا تازه دوزاریشون افتاده.
سایت وزین تابناک هم داره همینو میگه.



هرکسی حق داره نظرات خودشو بده
اما چند نکته که یاداوریش به ذهن این حقیر می رسه اینهاست
1. اعلام عمومی این مواضع روسها را در از قرار گرفتن در برابر افکار عمومی ایران می ترسونه. عقب نشینی امروز لاوروف جالب توجه هست.
2. عقاید هر کسی در گذر زمان عوض میشه اما به یاد داشته باشیم که اقای احمدی نژاد در زمان تصمیم گیری برای تسخیر لانه جاسوسی معتقد بوده که این کار در مورد سفارت شوروی هم باید انجام شود. نباید انتظار داشته باشیم در شرایط سختی یک سیاستمدار تنش شدید ایجاد کند. احمدی نژاد بسیار بهتر از بسیاری از ما تاریخ می داند. حرفهای سیاستمدارها نباید درست تاریخی باشد بلکه باید درست سیاسی باشه. اینها با هم واقعا فرق می کنه




با توجه كه فوتبال ايران هم به جام جهاني نرفته ، ديگه زبان همه كشورها مخصوصا كشورهايي كه فوتبالشون به جام جهاني صعود كرده به روي ايران باز شده ، بهر حال صعود نكردن ايران به جام جهاني به مقدار زيادي از ارزش هاي ايران كم كرده و در كل قدرت چانه زني ايران را كاهش داده مطمئن باشيد اگه ايران صعود ميكرد الان واكنش روسيه از زمين تا زيرزمين متفاوت بود و از ايران حساب مي برد ولي ...















ای کاش به جای ماجراجویی کمی هم واقعا به فکر منافع ملی بودیم





باید بقیه روسهارو هم مثل خلبانهاشون از ایران اخراج کرد، حتی از نیروگاه بوشهر.



هر کشوری بدنبال منافع خودشه کدوم دوست یا دشمن حتی آمریکا هم در چارچوب منافع خودش حاضر به ارتباط با ایرانه اینقد یک کشورو بزرگ و دوست و برادر نکنین که یهو بخوره تو سرتون
این مسایل دیپلماتیکه نباید احسای بود


خطاب به دوستمونم که درباره روابط هند و روسیه گفتن باید به عرض برسانم که روسیه و هند متحد هستند خیلی قبل از این حرفها که فکر کنید و کلی باج میدن برای همین قضایا، ولی ایران با کی متحد هست؟ روسیه؟ آمریکا؟ هیچ کدوم، پس باید با چنگ و دندون تکنولوژی همین چیزائی که گفتید رو بدست بیاره. ایران روزی که انقلاب کرد اعلام نه شرقی نه غربی داد ولی امام گفت علم و فناوری و تکنولوژی رو از هر جائی که میتونید بدست بیارید و کشور رو بسازید.
