قرآن آخرين کتاب مقدس خدا است براى دنيا، و او قول داده است تا آن را از کوچکترين تغييرى حفاظت کند (۱۵:۹). بنابراين، قرآن را نيروهاى غيبى احاطه کرده اند که از آن نگهدارى و حافظت ميکنند (۱۳:۳۹، ۴۱:۴۲، ۴۲:۲۴).
بر خلاف کتابهاى ديگر، قرآن بوسيله خدا تدريس ميشود (۲-۵۵:۱)؛ او آنچه به آن احتياج داريم را در زمانى که به آن احتياج داريم به ما مى آموزد. به اين خاطر است که ما قرآن را صدها بار ميخوانيم، بدون اينکه حوصله ما سر برود. مثلا ً کتاب داستانى را فقط يک مرتبه ميتوان خواند. اما قرآن را ميشود تا بينهايت مرتبه خواند، و هر مرتبه ميتوان اطلاعات جديد و قابل استفاده از آن بدست آورد. از طرف ديگر، خوانندگانى که با صداقت قرآن را نميخوانند- کسانى که براى پيدا کردن اشکال قرآن را ميخوانند- از قرآن منحرف ميشوند، (۷:۱۴۶، ۱۷:۴۵، ۱۸:۵۷، ۴۱:۴۴) در واقع، نيروهاى غيبى خدا کمکشان ميکنند تا اشتباهات را بيابند. از آنجاييکه قرآن کامل و مفصل است، چنين "اشتباهاتى" فقط حماقت دشمنان خدا را آشکار ميکنند.
خدا از صفات خود براى توصيف قرآن استفاده ميکند؛ او قرآن را "عظيم= بزرگ" (۱۵:۸۷)، :حکيم= پر از حکمت" (۳۶:۲)، "مجيد= بزرگوار" (۵۰:۱)، و "کريم= بخشنده" (۵۶:۷۷)، ميخواند. چه ميتوان گفت
از آنجايکه قرآن پيغامى است براى همه مردم، بدون در نظر گرفتن زبان آنها، مؤمنان به هر زبانى که صحبت کنند، به آن دسترسى دارند (۴۱:۴۴). اين توجيه کننده پديده اى است عظيم: مؤمنانى که عربى نميدانند، قرآن را بهتر از عربى زبانهاى کافر ميدانند. بخاطر محافظت نيروهاى غير قابل ديد از قرآن، دسترسى به آن براى مؤمنان صادق بسيار ساده و لذت بخش است، و براى کاران ابدا ً قابل دسترسى نيست (۱۷:۴۵، ۱۸:۵۷، ۵۶:۷۹).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر