اپیکور یا "ابیقور" Epicurus فیلسوف یونانی در ۳۴۱ پیش از میلاد در ساموس واقع در دریای اژه زاده شد. پدر و مادرش از خانواده‌های فقیر و بینوای این شهر بودند. ولی اپیکور با اینهمه در زادگاه خود به تحصیل مشغول گشت.در ۱۲ سالگی شیفته فلسفه شد و در شهر تئوس نزد نوزیفانوس شاگردی کرد و با حکمت دموکریت آشنا شد. در ۱۹ سالگی به آتن رفت و در آکادمی افلاطون به مدت یک سال به فراگرفتن فلسفه اشتغال داشت. پس از آن در شهرهای کولوفن و موتیلنه و لامپساکوس به تدریس پرداخت. تا آن که خود مکتبی را پایه‌ریزی کرد به نام "اپیکوریسم" یا طرفداران زیبایی و لذت.او را از اولین فیلسوفان مادّی شمرده‌اند. بعد از چندی باغی را در حومه آتن مرکز نشر عقاید خود قرار داده و برای همیشه همانجا ماند و کم کم طرفداران زیاد پیدا نموده و خود شهرت فوق‌العاده‌ای کسب کرد و بعد از مرگش نیز مکتب فلسفی او مورد توجه عده زیادی قرار گرفت.اپیکور رساله‌ها و طومارهای زیادی برشته تحریر درآورده که به جز چند نامه از آنها اثری باقی نمانده است.
در مکتب اپیکور، شناخت، طبیعت و چیزها به خودی خود هیچ معنا و اهمیتی ندارند، بلکه در خدمت احساس و دریافت های لذت جویانه و خوشی طلبانه یا دردآور انسان می باشند، احساس هایی که آخرین سنجه و ملاک خوبی و بدی می باشند. تنها و یگانه هدف طبیعی انسان در تامین خوش بختی و رسیدن به آن حالتی است که خوشی و لذت را تضمین نماید. اصل بر این است که هماهنگی و هارمونی در وجود انسان با داشتن و برخورداری از خرد ممکن و میسر است. بی غمی و آرامش Atarax حالت تزلزل ناپذیر یک خردمند است که بر کنترل شهوت های خود آگاه و تواناست. خردمندی که همچون خدایی است در میان انسانها. از پیش شرط های خوش بختی این است که انسان از وحشت دین و مذهب، خرافات و ترس از مرگ رهانیده گردد. ׳
مطابق اخلاق اپیکوری، نباید بدنبال هر خوشی و لذتی بود و یا تسکین هر دردی را خواست. باید از خوشی های دون و پست چشم پوشید تا به خوشی های برتر دست یافت. خوشی های روحی، بالاترین خوشی ها هستند. خردمند برای رسیدن به مرحله بی غمی یا آرامش باید خود را از گرفتاری های سیاسی و اجتماعی دور نگه دارد. حکومت فقط مسئول امنیت جامعه و تامین عدالت است. مردم عادی را باید با تنبیه و مجازات رهبری نمود. دوستی، عشق به هم نوعان و مهربانی نسبت به زیردستان در سر لوحه این مکتب فکری نگاشته شده است.
مطابق اخلاق اپیکوری، نباید بدنبال هر خوشی و لذتی بود و یا تسکین هر دردی را خواست. باید از خوشی های دون و پست چشم پوشید تا به خوشی های برتر دست یافت. خوشی های روحی، بالاترین خوشی ها هستند. خردمند برای رسیدن به مرحله بی غمی یا آرامش باید خود را از گرفتاری های سیاسی و اجتماعی دور نگه دارد. حکومت فقط مسئول امنیت جامعه و تامین عدالت است. مردم عادی را باید با تنبیه و مجازات رهبری نمود. دوستی، عشق به هم نوعان و مهربانی نسبت به زیردستان در سر لوحه این مکتب فکری نگاشته شده است.
نمایندگان این مکتب فکری در غرب لوکرز و هوراز هستند و در ایران، فیلسوف برجسته و دانشمند گرامی و آزاده خیام نیشابوری است.
اپیکور با سیاست چندان میانه‌ای نداشت و نمی‌توان او را مانند ارسطو یک فیلسوف قانون گذار خواند. اپیکور به سال ۲۷۱ قبل از میلاد در ۷۱ سالگی بدرود حیات گفت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر