به یزدان که گر ما خرد داشتیم

در این خاک زرخیز ایران زمین
نبودند جز مردمی پاک دین

همه دینشان مردی و داد بود
وز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار كسبی ششان

همه بنده ناب یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک

پدر در پدر آریایی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد

گدایی در این بوم و بر ننگ بود
بزرگی به مردی و فرهنگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما
که شد مهر میهن فراموش ما

که انداخت آتش در این بوستان ؟
کز آن سوخت جان و دل دوستان

خرد را فکندیم این سان ز کار
چه کردیم کین گونه گشتیم خوار ؟

نبود این چنین کشور و دین ما
کجا رفت آیین دیرین ما ؟

همه جای مردان آزاد بود
به یزدان که این کشور آباد بود

کشاورز خود خانه و مرز داشت
در این کشور آزادگی ارز داشت

گرانمایه بود آنکه بودی دبیر
گرامی بد آنکس که بودی دلیر

نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت
نه بیگانه جایی در این خانه داشت

از آن روز دشمن به ما چیره گشت
که ما را روان و خرد تیره گشت

از آن روز این خانه ویرانه شد
که نان آورش مرد بیگانه شد

چو ناکس به ده کدخدایی كند
کشاورز باید گدایی كند

به یزدان که گر ما خرد داشتیم
کجا این سر انجام بد داشتیم

بسوزد در آتش گرت جان و تن
به از زندگی کردن و زیستن

اگر مایه زندگی بردگیست
دو صد باره مردن به از زندگیست

بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم
برون سر از این بار ننگ آوریم